بریده‌های کتاب محمود

بر در منزلش نوشته بود «اهل هر کجا هستید، بفرمایید داخل، قدم‌تان روی چشم». تصور می‌کنید چه کسانی این دعوت محبت‌آمیز را پذیرفتند؟ یک مشت شبه‌نظامی که آن‌جا را خانه‌ی خودشان می‌دانستند وارد شدند و شکمش را دریدند.

اگر نظر من را می‌خواهی، هیچ‌وقت هیچ‌چیز را برای هیچ‌کس تعریف نکن. تعریف کردن همان است و دلتنگِ همه شدن همان.

از این‌که سفره‌ی دلم را جلو همه باز کردم مثل سگ پشیمانم.

«نشان آدم ناپخته این است که می‌خواهد در راه یک آرمان شرافتمندانه بمیرد و نشان یک آدم پخته این‌که می‌خواهد در راه یک آرمانْ خاضعانه زندگی کند.»

مردی که سقوط می‌کنه نمی‌تونه افتادنش رو حس کنه یا صدای برخوردش به زمین رو بشنوه. همین‌طور می‌ره پایین و پایین‌تر بدون این‌که خودش بفهمه. این عاقبت مردهاییه که تو دوره‌ای از زندگی‌شون دنبال چیزهایی می‌گشتند که محیط اطراف‌شون نمی‌تونسته براشون فراهم کنه. یا فکر می‌کردند محیط خودشون از ارائه‌ش ناتوانه. برای همین از جست‌وجو دست کشیدند، حتی قبل از این‌که اصلاً شروع کرده باشند.

[آقای آنتولینی] خانم آنتولینی را بوسید و خانم آنتولینی خداحافظی کرد و رفت به اتاق خواب. آن‌ها همیشه جلو بقیه همدیگر را می‌بوسیدند.

برای این‌که حال یکی رو بگیری نیازی نیست آدم بدی باشی. می‌تونی آدم خوبی باشی و با این‌حال باز کاری کنی که حال یکی گرفته بشه.

آیدا تای آیدین بود. بی هیچ کم و کاست. خوش‌خنده و شیطان و پر سر و صدا. کافی بود سر پدر یا مادر را دور ببیند تا خانه را روی سرش بگذارد، برادرها را انگشت به دهان وامی‌گذاشت و آن‌ها را مطیع خود می‌ساخت. علاوه‌بر این‌ها، بیش‌از حد زیبا بود و این خود باعث می‌شد که پدر هر به ایامی نگران او باشد.

«اون چیزی که ترس به دل آدم می‌ندازه شیطان نیست، زمانه. هیچ‌کس نمی‌تونه زمان رو شکست بده.»

مردی که می‌گفت خبرنگار است به دیدنم آمد. گفت دلش می‌خواهد از کار شیطان سر دربیاورد. حرفش آن‌قدر کلیشه‌ای بود که توجهم را جلب کرد. گفتم «چرا می‌خوای از کار شیطان سر دربیاری؟» «باید سر دربیارم تا بتونم ازش دوری کنم.» گفتم «اگه بتونی بفهمی که دیگه شیطان نیست. همون بچسب به دعا و نیایشت تا شیطان سر راهت سبز نشه.»

سیرن و کالوپسو نقشه داشتند که اُدیسه آینده را فراموش کند و در زمان حال گیر بیفتد، اما اُدیسه مقاومت می‌کند و هدفش می‌شود بازگشت به خانه، چون می‌فهمد زندگیِ صرف در زمان حال یعنی تنزل به زندگی حیوانی. نمی‌شود به کسی که همه‌ی خاطراتش را از دست داده گفت انسان. زمان حال فقط نقطه‌ی اتصال گذشته به آینده است و به تنهایی بی‌معنی است.

مرضی هست به نام سندروم کاپگراس (Capgras) که علتش یک جور اختلال در بخشی از مغز است که کارش مهر صمیمیت و نزدیکی است. اگر به آن مبتلا شوید، می‌توانید چهره‌ی نزدیکان‌تان را تشخیص دهید، اما دیگر باهاشان احساس آشنایی ندارید.

دارم نسخه‌ی جلدکاغذیِ کهنه‌ای می‌خوانم از جستارهای مونتَنی. حالا که پیر شده‌ام، خواندنش عجیب کِیف می‌دهد. «بیمناکِ مرگْ زندگی را به تشویش می‌افکنیم و بیمناکِ زندگیْ مرگ را.»

مدتی طولانی به کلاس شعر رفتم. تصمیم گرفته بودم اگر کلاس حوصله‌سربر شد، معلم را بکُشم، ولی خداراشکر جالب از کار درآمد. معلم چندین و چندبار به خنده‌ام انداخت، و حتی دوباری هم بابت شعرهایم تشویقم کرد. همین شد که گذاشتم زنده بماند. خودش احتمالاً هنوز که هنوز است خبر ندارد عمر دوباره‌ای گرفته. تازگی‌ها مجموعه‌‌شعر تازه‌اش را خواندم که حالم را گرفت. یعنی باید همان موقع‌ها قبرش را می‌کندم؟ فکرش را بکنید با آن ذوق و قریحه‌ی نیم‌بندش همین‌طور برای خودش شعر می‌گوید، آن وقت آدم‌کُش بااستعدادی مثل من قتل را بوسیده و گذاشته کنار. چقدر این مرد رو دارد.

«از خود نپرسید دنیا به چه چیزی نیاز دارد. بپرسید چه چیزی به شما جان دوباره می‌بخشد و بعد بروید و آن کار را انجام دهید، زیرا چیزی که دنیا به آن نیاز دارد آدم‌هایی است که جان دوباره گرفته باشند.» هاوارد تورمن

مردم اغلب به من می‌گویند اینکه ورجین خارج از چارچوب می‌اندیشد عالی است. وقتی به آن‌ها می‌گویم «درواقع ما این کار را نمی‌کنیم! ما اصلاً اجازه نمی‌دهیم چارچوبی ساخته شود» آن‌ها حقیقتاً متعجب می‌شوند. نمی‌توانید هم دوستدار چارچوب‌ها باشید و هم دوستدار خلاقیت. ریچارد برانسون - بنیانگذار ورجین‌گروپ

«جهان راه را برای کسی که می‌داند کجا می‌رود، می‌گشاید.» رالف والدو امرسون

نورا دوست داشت در جهانی خالی از هرگونه شرارت و ظلم زندگی کند، اما متأسفانه تمام دنیاهایی که می‌توانست انتخاب کند پر از انسان بودند.