بریده‌های کتاب مهدیه میرزاپور

از نقشه های خیلی روشن و از دست‌های رو شده شیطان، زود تر از موعد، شکست جبهه الهی و رحمانی را اعلام بکند.

دو بال نیرومند برای پرواز انسان در تلاش‌های زندگی، یکی صبر است، یکی توکل.

همه بن‌بست‌ها با دست قدرت خدا بن باز است!

مقصد، زندگی را معنی می‌کند؛ هدف، زندگی را عمیق می‌کند. تازه، زندگی را، وجودِ مقصد معنی می‌کند نه رسیدن به مقصد.

عشق، جنگی‌ست بی‌سپر. عاشق، سپرانداخته می‌جنگد.

عاشقِ همیم اما از عشق، از جلای عشق، خبری نیست

عشق پاسداری و نگهبانی دائمی می‌خواهد

گریه، حجامتِ روح است.

گریستن در خلوت این است آنچه که تو را از پر هم سبک تر می‌کند.

مرگ، مسئله‌یی نیست اگر به‌درستی زندگی کرده باشی

انسان، حتی در یک زندان انفرادیِ تنگ و تاریک نیز می‌تواند برای خود زندگیِ نا‌محدودی به وجود بیاورد.

وظیفه من و تو، اعتقادِ راسخِ ضربه‌ناپذیر به این مهم است که همه‌چیز، بدون تردید، قابل تغییر لست و از نو ساختن

ما نیز خسته می‌شویم، و خسته‌شدن حق ماست. این که خسته می‌شویم و از نفس می‌افتیم و در زانوهای‌مان دردی حس می‌کنیم، مسائله‌یی نیست، مسئله این است که بتوانیم زیر درختی، کنار جوی آبی، روی تخته سنگی، در کنار هم بنشینیم و خستگی از تن و روح بتکانیم. خسته نشدن، خلافِ طبیعت است، همچنان که خسته ماندن.

بهای هر چیز را باید پرداخت، حتی بهای خوشبختی‌را.

با خاطره زیستن، بریدن از حال است نه غنی کردنِ حال

عشق، ضد منطق است، و این بخش، ضدِ منطقی‌ترین بخشِ عشق است.

طبیعت، یک عشقِ کاملِ واقعی‌ست؛ چراکه هرگز خود را تکرار نمی‌کند.

زندگی را با کوه، با آسمان، با هدف، با ایمان و عشق، پر باید کرد، یا باید خالی و پوک و ناقابل نگهش داشت و نامِ زندگی را از روی آن برداشت.

زندگی کنیم با برنامه، هدف، و انگیزه‌یی مقبول_ اما در حال. در حرکت. در عشق. بی نیاز از توسل به گذشته‌ها

نگفتن، همان دروغ گفتن است، قدری کثیف تر.