بریده‌های کتاب Lunica

غم از دست دادن چیزی دیگر بود، چون برای آن پایانی نمی‌دید و فقط افقی دور بود که همان‌طور ادامه داشت و ادامه داشت.

تو هر روز زندگی رو انتخاب می‌کنی. هر روز انتخاب می‌کنی ادامه بدی. هیچی برای سرافکندگی نیست.

«با شکم خالی بیشتر از همیشه به قتل تمایل دارم.»

«متأسفانه بازم خبر بد دارم.» «باز هم هست؟» «این‌جا راوکاست. همیشه باز هم هست.»

ملتی که لب مرزهایش دشمن نداشت و تهدید دائمی جنگ روی سر آن سنگینی نمی‌کرد، می‌توانست این‌گونه پیشرفت کند.

گرگ‌هایی که به چشم نمی‌آن بیشتر از همه گوسفند می‌خورن.

حیوانات کوچک موقع گیر افتادن در دام می‌نالیدند و تقلا می‌کردند. روباه راهی برای خروج می‌یافت.

اراده‌اش کافی بود تا نه فقط سرنوشتش، بلکه هویتش را نیز شکل بدهد.

اگه باهاش روبه‌رو نشم، هرگز ازش عبور نمی‌کنم.

ترس‌ها مثل علف هرز هستن. اگه بهشون رسیدگی نکنی، سرکش رشد می‌کنن.

اگه مردها وقتی باید شرمسار بشن شرمسار می‌شدن، برای هیچ‌چیز دیگه‌ای وقت نداشتن.

زویا در کودکی آن‌قدر دعای بیهوده نجوا کرده بود که بداند قدیسان هرگز پاسخ نمی‌دادند.

همین هم بود که آخر کار آدم را نابود می‌کرد: میل و اشتیاق برای چیزی که آدم هرگز نمی‌توانست داشته باشد.

می‌شود چیزی را دوست داشت و باز هم عیب و ایرادهایش را دید.

«طوری با دردت برخورد نکن که انگار زاده‌ی خیالاتته. اگه زخم رو واقعی ببینی، اون‌وقت می‌تونی درمانش کنی.»

هنوز هم می‌گریست اما هرگز اشک نمی‌ریخت. اشک‌ها فضای خالی درونش را پر کردند و چاه اندوهی درست شد که هر شب خودش را مثل سنگ درون آن غرق می‌کرد.

ترس مثل یه ققنوسه. هزار بار هم که به چشم خودت سوختنش رو ببینی، بازم برمی‌گرده.

چیزی که ما می‌خوایم و چیزی که به درد دنیا می‌خوره، همیشه یکی نیست.

«چرا خداها همیشه دوست دارن تو جاهای بلند و مرتفع عبادت‌شون کنن؟» «آدم‌ها دنبال عظمتن. حضرات قدیس‌ها هر جا که ذکری گفته بشه، می‌شنون.»

«انصاف نیست!» «اگه هنوزم فکر می‌کنی چیزی به اسم انصاف وجود داره، پس زندگی‌ات خیلی خوب بوده.»