بریده‌های کتاب الهام تربت اصفهانی

نگاه کن که پایه‌ی فرهنگ و تفکر غربی یکی‌اش هم همین بوده است که هر جور نگاهش کنی و هر جور تعبیرش، باز می‌بینی که چند نکته‌ی اساسی غیر قابل انکار دارد. یکی این که عقل و در نتیجه تجربه و حاصل گرفتن از تجربه را بر ستون حرمت و حکومت می‌نشاند. یکی آن که به فرد و تجربه کننده و اندیشنده حرمت می‌گذارد و به آن استقلال می‌دهد نه وظیفه‌ی مریدی در پیش مراد، نه وظیفه‌ی عوام کالانعام پیش پیر و مرشد، نه وظیفه‌ی عتبه بوس در پیش سوار بر خر مراد.

وقتی کسی غمگین است به درگاه پروردگار دعا می‌کند، اما ناامیدی و آشفتگی دیوانه‌وار ممکن است کسی را وادارد که حتی به درگاه شیطان پناه ببرد.

تا زمانی که کسی باور دارد لایق دریافت عشق دیگران است، احساس می‌کند که زندگی‌ ارزش زندگی کردن دارد و دنیا جای فوق‌العاده ای است. اما همین آدم به محض اینکه بفهمد دیگر لایق دوست داشته شدن توسط دیگران نیست، دیگر زندگی برایش لطفی ندارد. حتی اگر کسی لایق دوست داشته شدن نباشد تا ابد لایق دوست داشتن خواهد بود. فقط در پی دوست داشته‌شدن بودن تسلیم شدن به بی‌رحم و بی‌اعتنایی است.

ظاهرا آدم‌ها وقتی حالشان خوب است توجهی به رنج دیگران ندارند

طلا، نقره، جواهرات، جامه‌های ارغوانی، خانه‌های ساخته شده از مرمر، زمین‌های پاک و پاکیزه، نقاشی‌های عفیف، اسب‌های زره پوش و گوهر نشان و چیزهای دیگری از این دست لذتی سطحی و ناپایدار ایجاد می‌کنند؛ برعکس، کتاب‌ها تا مغز استخوان آدمی را محظوظ می‌سازند. آنها با ما سخن می‌گویند، به ما مشورت می‌دهند و با صمیمیتی زنده و حاد مونس و همراه ما می‌شوند.

به خاطر داشته باشید که فروید می‌گوید هر نوشته ‌ای در نوع خود یک اعتراف است.

عمادالملک در شبی به من فرمودند که "تو گمان می‌کنی هر جای عالم به همین مقر حکومت و ریاست است. هزار زحمت دارد. می‌ترسم جایی گرفتار شوی و گریه کنی که نه من باشم نه پدرت."