بریده‌های کتاب Kiana

فراموشی تا حدی شبیه رفتن بود.

این امید نیست.دیوانگی است.عطش،نیاز و سرخوردگی است.

((دارم می‌آم نجاتت بدم نیوت.دارم می‌آم تک تکتون رو نجات بدم.))

از این بالا جزئیات معلوم نبودند.کرانک ها،قحطی ها،فقر و وحشت از این بالا معلوم نبودند.

توماس یاد نیوت افتاده بود.شاید چون از همه بیشتر دوستش داشت.

((خیلی چیز ها با الان فرق داشت.))

《ازت ممنونم... برادر》

یادت داده باشه که با تلاش میشه به هر چیزی غلبه کرد.این غلطه.در دنیای واقعی باید کنار اومد.باید همکاری و سازش کرد.نمیتونی تمام گیتی‌ها رو مطابق با اخلاقیات خودت شکل بدی.

انسان را نمی شود بر اساس همان بی عدالتی که آن ها را به اسارت کشیده است،آزاد کرد.