بریده‌های کتاب عین جوادزاده

گفتم :آب! و ساعت لنگریمان گفت دنگ دنگ دنگ .

دروازه را می‌شود بست ، اما دهن مردم را نمی‌شود بست.

شک کن دخترم شک اساس ایمان است .

وقتی خدا بخواهد مورچه ای را نابود کند ، دوبال به او می‌دهد تا پرواز کند آن وقت پرندگان شکارش میکنند .

اما تمامی ذهنم مشغول گلبرگ هایی بود که برای دلم پر پر کرده بودم.

دنیا با سرعت دور می‌شد و من جامانده بودم.

وقتی آدم دورخیز کند که بلند بپرد، اما نتواند و در همان پشت و پله بماند، دیگر چی واسه آدم می‌ماند؟

تقدیر اسب رم کرده ایست که نمی‌شود بهش دهنه زد .

با خاک دیگران نمی‌شود کوزه دلخواه ساخت.

+چرا فرار میکنی؟! - می ترسم +از من؟! - نه ، از عشق +مرد که نباید بترسد -برای خودم نه ، برای تو !

عمرباخته ها، عاشق عمر دیگران می شوند.

«سال‌ها بعد فهمیدم که مردها همه‌شان بچه‌اند ، اما بعضی ها ادای آدم بزرگ ها را در می‌آورند و نمیشود بهشان اعتماد کرد ، به خودشان هم دروغ می‌گویند...»

دار آونگ خاطره‌های ما در ساعت تاریخ بود، ساعت لنگری گفت دنگ، دنگ، دنگ

«مرده اند ، مردانی که ندانستند چرا زنده اند!»

چرا یادم به وسعت همه تاریخ است؟! چرا آدم ها در یاد من زندگی میکنند و من در یاد هیچکس نیستم؟!