بریده‌های کتاب ن.ص🌱

«چرا نگریم که می‌دانم چه بر روی خواهد رسید امّتِ مرا از پسِ مرگِ من،از هواها و بریدن رَحِم و دوستیِ دنیا...»

«در دنیا چنان باش که غریبی در بیابانی،اندوهناک و غمگین، که بر شُرُفٓ هلاک باشد و از همه جوانب ترس بر او محیط شده باشد و او از دعا کردن ساکِن نشود و از گریه مَلول نگردد.»

صدیقان سه کس اند: خَربیل،مؤمنِ آلِ فرعون،وحبيبِ نجار،مؤمنِ آل ياسين، و على ابن ابی طالب، مؤمنِ آلِ محمد. فاضل ترِ هر سه و گرامی ترِ بر خدای علی ابن ابی طالب است.»

«نیکبخت آن است که علی را دوست دارد، در حیات من و پس از وفات من. بار خدایا!حق را با علی می‌گردان هر جا که او گردد.»

«داستان اهل بیت من چون داستان کشتی نوح است؛ هر که در آن نشست، رستگاری یافت و هر که باز پس ایستاد غرق شد.»

حسین گفت:«یارسول الله، چون جایگاه کشتن ما پراکنده خواهد بود، تعهدِ تربت ما که کند و ما را زیارت که به جای آرد؟» رسول گفت:«جماعتی از امت من تقرب نمایند به زیارتِ تربت های شما و تعهدِ گورهای شما، و بدان مَبَرَّت و صِل‍َت جویند نزدیکِ من. فردا روز قیامت من بازوی آن جماعت بگیرم و ایشان را از أهوال قیامت و سختی های رستخیز برهانم.»

به خدای خود بدبین نباش.او تو را ترک نمیکند.تو هستی که اگر او را ترک کنی،شيطان چون گرگی گرسنه که بره ای تنها را شکار میکند،تو را خواهد درید.

علی غایب بود. چون درآمد گفت: یا رسول الله، مرا با کی فرمایی؟ رسول دست او فراگرفت و گفت:«تو برادر منی در دنیا و آخرت»

و رسول روی اسبان و چهارپایان خویش به کنار آستین پاک کردی و در بعضی اوقات به گوشه ردا پاک کردی و کوزه و آبشخور فراچسبانیدی تا گربه از آن آب خوردی و برنداشتی تا گربه سیراب گشتی^-^

و محمد را چندان مِحنَت و نِکبَت از قوم برسید که گفت: «هیچ پیغمبر را آن رنج نرسید از قوم که مرا.» و خدای فرشته ای را که مُوَکِّل است بر کوه ها بفرمود تا طاعتِ محمد به جای آورَد و آنچه محمد فرماید از هلاکِ قوم بکند. محمد صبر برگزید بر انتقام و گفت: «اِهدِ قَومى، فَإِنَّهُم لا يَعلمون.» و صحابه با رسول گفتند که:«یا رسول الله ، چون بودی اگر تو ایشان را لعنت کردی؟» گفت: «مرا به رحمت فرستاده اند، نه بدانکه لعنت کنم.»

گفتم: «بار خدایا! شمار امت من در قیامت سوی من کن. خدای گفت: «چرا؟» و او خود بدانست. گفتم: «تا تشویر در من خورند، نه در تو که خداوندی» جواب آمد که یا محمد هر چند که تو رسول کریم و بر مؤمنان رئوف رحیمی،نه ارحم الراحمینی. گر گناهان امت را در قیامت ببینی، از ایشان تبرا کنی. آن به که بر گناه ایشان مطلع من باشم و بس، زیرا که رحمت من گناهان ایشان را تمام فرارسید و بس. و لیکن چون این حاجت خواستی، هم تو را از این مراد بی نصیب نکنم: تو رادر گناهان امت شفاعت دهم.شفاعت از تو رحمت از من! تا گناهان امت تو میان شفاعت تو و رحمت من آمرزیده گردد.

نگه کردم به درجاتِ نمازکنان و درجاتِ صائِمان و درجاتِ زاهدان و درجاتِ صابران و شهیدان. در آن میان، دو کوشک دیدم یکی از زبَرجَد سبز و یکی از یاقوت سرخ، چُنان که از بیرونِ آن درونِ آن پدید بود. در همه درجاتِ شهیدان هیچ کوشکی از آن بلندتر نبود.گفتم: «یا جبریل، آن که راست که من خود را بازان حالی می یابم؟ » گفت: «یکی از آنِ فرزندِ توست: حسن، شهیدگشته به زهر، و دیگر به نامِ فرزندِ تو: حسین، شهیدِ کربلا. » مرا دل درپیچید. بگریستم... «هرگز در بهشت کس بِنَگریست، مگر رسول آن شب برای حسن و حسین...»

مَن عَمِلَ بِمَا يَعْلَمُ، عَلَّمَهُ اللهُ عِلمَ ما لَم يَعلَم» «هر کس به آنچه می داند عمل کند خداوند آنچه را نمی داند، به او می آموزد.

قرآن کریم فرموده است که باید با ایشان به احسان رفتار نمود (و بالوالدين إحساناً) و اهل بیت علیهم السلام فرموده اند: «احسان این است که با ایشان به نیکی رفتار کنی و همیشه حاجات ایشان را قبل از اینکه بگویند برآورده نمائی، نه اینکه به تو رو بیندازند و امر و نهی کنند و بعد از آن کاری کنی»

أفضل أعمال، قرائت قرآن است و اینکه همواره زبانت به ذکر خدا گویا باشد، به طوری که هرگاه مرگ به سراغ تو آمد به یاد خداوند و به ذکر او'رَطبُ اللِسان' باشی.( زبانت با تلفظ به نام او تر باشد.)

حقیقت "صلاة" همان یاد و ذکر خداست