بریده‌های کتاب 𓂃⋆ 𝖭𝖺𝗓

«همیشه چیزی برای ازدست‌دادن هست.»

می‌پرسم: «شنا دوست داری؟» -چی؟ -هیچی!

کاردن می‌گوید: «بزار نشون بده چقدر متأسفه. بهش بگو جایی تو مسابقه‌ی تابستونی نداره.» می‌گویم: «چیه؟ می‌ترسی برنده شم؟»

پری‌ها شب‌ها بیدارند، من هم مثل آن‌ها شده‌ام.

و من به همان اندازه که برای تغییر اشتیاق دارم، ازش می‌ترسم.

دلم نمی‌خواست عاشقش شوم. ولی شدم. من عاشقش هستم. اما این عشق، عشقِ آسانی نیست.

هیچ کدام از این‌ها چیزی را که هستم، پنهان نمی کند: من آدم هستم!

جود و خواهرش کل راه را تا فِریلند گریه کردند.

خاطره‌ها واقعاً جادوی خاص خودشون رو دارن؛

تیا گفت: «شن لو، "اما" و "اگر" کمکی بهمون نمی‌کنه. باد‌های سرنوشت به هزار سمت می‌وزن و همیشه دست خودمون نیست که مارو کجا ببرن.»

عشق از معدود چیزهاییه که حتی از جادو هم قوی‌تره.

گذر از غمِ فقدان، بزرگ‌ترین آزمون عمر فانی ماست.

«من این نگاه رو میشناسم.» ‌رن با تعجب پلک‌هایش را به هم زد. «کدوم نگاه؟» ‌ناخدا لبخند زد و دندان‌هایش را به او نشان داد. «تو عاشقی.»

رز به رن نیاز داشت چون خواهرش بود. خانواده‌اش بود.

«حالا دیگه بهتره بخوابین. حتی ملکه‌ها هم به استراحت احتیاج دارن.»

-به‌خاطر اینکه زن است، دوست من. یک زمانی عاشق این آقا بوده. بنابراین در سکوت با درد خودش می‌سوخته و می‌ساخته.

قول می‌داد عوض شود، بهتر شود تا لیاقت زندگی قدیمی‌اش و عزیزانش را داشته باشد.

فقط زندگی کن.

اون اشتباه می‌کنه. من دیوونه نیستم.