بریده‌های کتاب شین.الف

در یک روز معمولی ما با فراموشی زندگی می‌کنیم و از یاد می‌بریم که تمام لحظاتی که شاید آنها را خسته کننده می‌دانیم، در واقع یک معجزه هستند.

گاهی اوقات هیچ ایرادی ندارد که درد خود را مانند یک کودک بیرون بریزید؛اگر هم نمی‌توانید این کار را انجام دهید، آن را آزادانه برای خودتان بیان کنید.

شاید ما بدون اینکه در قلبمان زمانی برای بلوغ داشته باشیم، بالغ شده‌ایم؛ چون زمان مارا کنار زده است و می‌گذرد. انگار همه به هم قول داده‌اند و عجله دارند که به نام بزرگسالی دردهای خود را بپوشانند.

هیچ‌کس برای داشتن یک زندگی دردناک به دنیا نیامده است. همه‌ی ما این حق را داریم که رویای یک زندگی شاد را داشته باشیم.

چیزی وجود ندارد که ما مجبور به تحمل آن باشیم. چون دنیا سخت است، گریه کردن اشکالی ندارد.

بروز دادن غم، راه دیگری برای گفتن "دوستت دارم" است.

زمانی بود که عقب افتادن از دیگران، برایم یک ترس غیرقابل تحمل بود؛ چون ناتوان بودم و معنا و ارزش زندگی‌ام را در نگاه دیگران جستجو می‌کردم و سعی داشتم خودم را بین قضاوت‌های مردم پیدا کنم. اما الان می‌دانم که علت همه چیز فقط و فقط خودم هستم.

در مسیر خودت باش، نه دیگران.

اینکه موقعیت فعلی شما با دیگرا متفاوت است،به این معنا نیست که عقب مانده‌اید؛ بلکه به این معنی است که به مسیر دیگری می‌روید.

و بدین ترتیب زندگی من سراسر فرار است، و همه‌چیز را از دست می‌دهم، همه‌چیز را به نسیان یا به آن من ِ دیگر می‌بازم.

«من هیچ‌وقت یک بچهٔ شاد نبودم.»

می‌گوید: «هیچ‌کس دلیلی برای بیدار شدن نداره، زندگی کلا بی‌معنیه و انسان‌ها مجبورن به هرحال بیدار بشن.»

روی کره‌ی زمین هزاران نفر مثل من به هیچ دردی نمی‌خورند. نباید از خودم بیشتر از این انتظار داشته باشم. وقت آن رسیده بود که کمی اراده بارِ زندگی خودم کنم. خب زندگی را به من داده‌اند، پایان دادن به آن بماند به عهده‌ی خودم!

هربار دست به خودکشی زدم ناموفق بود. راستش توی هر کاری ناموفق بودم: هم در زندگی هم در خودکشی.

نه به آمدن صبح امید داشتم و نه به ادامه‌ی زندگی.