بریده‌ کتاب‌های حسنیه صالحان

دارم فکر میکنم که در این لحظه، در اروپا، قریب صد نفر هستند که وقایع را به روشنی می‌بینند و برای نجات دیگران کوشش می‌کنند، ولی نمی‌توانند صدایشان را به گوش کسانی که میخواهند نجات دهند برسانند! وضع ابلهانه رقت انگیزی است! آیا خواهیم توانست توده‌ها را از خواب غفلت بیدار کنیم؟ آیا به موقع خواهند دانست...

برای این عشق بازیافته که از این پس همه زندگیش را در برمی‌گرفت بیش از همیشه نیاز به جهان تازه‌ای داشت: جهان عدالت و پاکی

از تو نمی‌خواهم که مرا آنطور که دوست دارم دوست بداری، فقط از تو می‌خواهم که بگذاری دوستت بدارم...

آهسته گفت: وقتی تو راه میروی به کشتی بادبانی زیبایی می‌مانی که در دریا پیش می‌رود...

روزهایی هست که دلم می‌خواهد خودم را برای چیزی، برای کسی فدا کنم...

خوشبختی ظرف آب‌خوری نیست که از روی طاقچه برداریم. خوشبختی گمانم یک جور استعداد است که شاید من نداشته باشم

گاهی دوستانمان به دشمنانمان تبدیل می شوند ، و گاهی دشمنانمان به دوستانمان .

ما کنار همدیگریم و از همدیگر دوریم...کنار همدیگر مثل ریگهای ساحل دریاچه...گاهی با خودم می‌گویم که کلمات، با ایجاد توهم همزبانی نه تنها ما را به هم نزدیک نمی‌کنند بلکه چه بسا برعکس بیشتر از هم دور می‌کنند.

آدم‌های هم سن و سال، با زندگی یکسان و عقاید مشترک، می‌توانند یک روز از صبح تا شب ادای حرف زدن را در بیاورند و خیلی هم آزادانه و صمیمانه با هم حرف بزنند ولی یک لحظه حرف همدیگر را نفهمند و حتی یک ثانیه به همدلی نرسند.

سیاست یه میدون مینه .

عمیق‌ترین نقطه دلش زخم خورده است. دیگر هیچ آرزویی، هیچ شوقی برای تسلط، هیچ خواهشی برای تحقق هیچ چیزی در خود نمی‌یافت. و تصور نمی‌کرد که دیگر هرگز بتواند از این دلهره رها شود یا به آرامشی از هیچ نوع دست یابد

برای دیگران مرگ عبارت از اندیشه‌ای عادی و غیر شخصی بود. کلمه‌ای از میان همه کلمات دیگر. اما برای او سراسر زمان حال بود، واقعیت ملموس بود، خود او بود

گاهی آدم چیزهایی حس می‌کند.گاهی کششی بسوی این چیز یا آن چیز در خود می‌بیند. کششی که از اعماق برمی آید. مگر نیست؟ و آدم نمی‌داند که آیا دیگران هم همین چیز را حس می‌کنند یا اینکه خودش غیر عادی است! میفهمی چه میخواهم بگویم؟

بی دوست، مچاله شده در خود، غرقه در آشفتگی، دستخوش لرزه‌ها...

آنهایی که می‌توانند گریه کنند چه خوشبخت اند...

نگاهی به همدیگر انداختند...بله، نگاهی بسیار عجیب! من احساس کردم که دیگر چیز تازه، چیز زنده میان آنها نیست: فقط گذشته هست.

دوستان من! دوستان من ! هرگز نپرسید که چرا داستان عشقم را برای او نگفتم ؛ زیرا این پرسشی ست که شبها تا سحر بر زبان من است.