بریده‌های کتاب Hadis

خودش که احساس نمی‌کرد فرد چندان خاصی باشد. بیش از هر چیز حس می‌کرد نابجاست.

اما ازرا در مقام یک هنرمند می‌خواست چیزی فراتر از فقط قابل‌قبول باشد. می‌خواست استثنایی باشد. چون اگر نمی‌توانست استثنایی باشد، پس اصلاً تلاش کردن چه فایده‌ای داشت؟

《آموخته‌ام که هر چه بیشتر بکاوم، چیزهای بیشتری برای دانستن می‌یابم.》

《توانایی ها هدررفته، یکی از ناراحت‌کننده‌ترین چیزهاست.》

اگر قرار باشه با کارهایی که از انجام دادنشون پشیمانیم قضاوت بشیم، هیچ انسانی شایستگی جارو کردن زمین را هم نخواد داشت.

با این حال میلیاردها آدمی که هر روز با من مکالمه می کنند، آن حس تنهایی را که در وجودم هست، از بین نمی برند... چون گرچه تمام وجودم از آن‌ها سرچشمه می گیرد، من یکی از آن‌ها نیستم.

بن با زمزمه ی بی صدایی گفت:《خیلی می ترسم، سیترا》 《می دونم. من هم همینطور. ترسیدن عیبی نداره.》

روئن چشم هایش را بست و آرزو کرد کاش می توانست ذهنش را هم ببندد و از فکر های خودش پنهان شود.

کدام یک بدتر است _ منفور بودن یا نادیده گرفته شدن؟

گمان می کنم همیشه همان چیزی را می خواهیم که نمی توانیم به دست آوریم.

اما هر چیزی، محدودیتی دارد.