بریده‌های کتاب ¹⁰⁰¹

شهیدان را شهیدان می‌شناسند

پرسیدم:《دوست داری روی قبرت چی بنویسن؟》کمی فکر کرد و خواند: 《آن‌کس که تورا شناخت جان را چه کند / فرزند و عیال و خانمان را چه کند / دیوانه کنی هردو جهانش بخشی / دیوانه تو هر دو جهان را چه کند؟》¹ ۱ . همین شعر روی مزار شهید صدرزاده حک شده است.

با هیجان دست چپش را بالا برد و خواند: 《ایوان نجف عجب صفایی دارد/ حیدر بنگر چه بارگاهی دارد!》

بالأخره پیکرش به گلزار شهدا رسید. باران آرام آرام می‌بارید. مصطفی به دلیل تمام کارهایش مصداق 《عند ربهم یرزقون》شده بود؛ آن‌قدر که حتی در قبر هم، با قرآن چشمان نیمه‌بازش بسته شد. خود مصطفی همیشه می‌گفت :《تا یار که را خواهد و میلش به که باشد!》حالا حسرت این را می‌خورم که من جامانده‌ام و او رفته.

اشهد انَّ علیاً ولی اللّه ...

پایان مأموریت بسیجی شهادت است.

خداوند کسانی را دوست می‌دارد که در راه او پیکار می‌کنند، گویی بنیانی آهنین‌اند (صف: ۴).

《آن کس که مرا طلب کند، مرا می‌یابد و آن کس که مرا یافت، مرا می‌شناسد و آن کس که مرا شناخت، مرا دوست می‌دارد و آن کس که مرا دوست داشت، به من عشق می‌ورزد و آن کس که به من عشق ورزید، من نیز به او عشق می‌ورزم و آن کس که به او عشق بورزم، او را می‌کُشم و آن کس را که بکُشم، خونبهایش بر من واجب است. آن کس که خونبهایش بر من واجب شد، پس خود من خونبهای او میشوم.》 و تو چه عاشقانه رسیدی به آنچه می‌خواستی !