بریده‌های کتاب Gandom

حتی هنگامی که هیچ حرفی میانمار ردوبدل نمی‌شد، بیشتر کنارش احساس آسودگی می‌کردم.

این اواخر یاد گرفته بودم که عشق یعنی زبان کسی را بفهمی و بتوانی به آن زبان صحبت کنی.

«... به نظر من عشق یه مفهومه و هرکس برای اون چیزی که حس و مفهوم عشق رو براش میسازه کلمه‌ی منحصر به فردی داره ...»

«ازم خواست کلمه‌ی عشق رو به زبان اشاره یادش بدم و من هم اسم تو رو هجی کردم.»

هر بار که به رویم لبخند می زد، قلبم به اندازه یک تپش جا می‌ماند.

« دلم میخواد بتونم بیشتر از وحشت از دست دادنت، عاشقت باشم...»

«به حدی عاشقتم که درد میکشم»

چشمکی به من میزند.«قلب آدم ها اینطوری می‌شکنه. وقتی به وعده هایی که میدن ایمان می‌آوری.»

اگر بچه های دیگر، معلم های عوضی و کل اتفاقات مسخره‌ای که در مدرسه می افتند را حذف کنی، مدرسه رفتن خیلی هم کار راحتی است.

هرچه جلوتر می‌روم،بیشتر خودم را گم میکنم. دارم از دست می‌روم.

حرفی در گلویم مانده- متاسفم متاسفم متاسفم متاسفم ، دلم برات تنگ شده . اما همان جا در گلویم خفه می‌شود.

حق با او بود. من آن دوست ب خصوص را پیدا کردم. اما هیچ کس به من نگفت که او قصد دارد این دنیا را ترک کند.

من تمام حرف هایم را می‌خورم. قلبم بیش از حد از آن‌ها پر شده بود.

حس میکردم بزرگ شدن معده و کوچک شدن مغز بهم مربوط‌اند.

فورمول ها انگار به قول بی‌بی 《 مندشان بالا بود 》و عارشان می‌آمد توی ذهن من بنشینند

عشق بود که مرا ویران کرد.