بریده‌ کتاب‌های فاطمه زهرا قانعی فرد

امروز صبح ناچار شدم با او خداحافظی کنم. گمان می کردم اگر او برود، من می میرم. اما نمردم. چون او رفت و من هنوز این جا هستم‌. هنوز زندگی می کنم. هنوز نفس می کشم، فقط به زحمت.

...به او گفتم دیوانه است که می خواهد به ارتش برود و وقتی گفتم:《معلوم هست چرا می خوای به کشوری که گذاشت عاقبتت به این جا بکشه، خدمت کنی؟》...غمی در چشم هایش ظاهر شد و گفت:《تقصیر این کشور نیست که مادرم به من محل سگ نمی ذاره.》

تو جراح مغز و اعصابی، اون وقت مادرت ازت ناراضیه؟ خدای بزگ، این عاقلانه نیست. واقعا پدر و مادرها هیچ وقت از بچه هاشون راضی نمیشن؟ بچه هاشون هیچ وقت به اندازه کافی خوب نیستن؟

صدایش را روی دلم احساس می کنم. این خوب نیست. صدا باید همان جا در گوش متوقف شود اما گاهی اوقات_در حقیقت، خیلی به ندرت_صدایی از گوش من نفوذ می کند و در تمام بدنم طنین می اندازد. صدای او یکی از آن صداهاست. عمیق، مطمئن و تا حدودی نرم.