بریده‌های کتاب فاطمه عباسی 🇵🇸

ده‌ها سال از زمان سیدجمال‌الدین اسدآبادی گذشته و در این دنیایی که دیگر زندگی بدون بانک ممکن نیست، هیچ تنابنده‌ای جرأت این‌که بگوید «البانک. ما البانک، و ما ادریک ما البانک؟» را ندارد.

عصر ما به‌راستی عصر شگفتی‌هاست. از یک ‌سو نظری به آن‌چه در درون آسمان‌خراش‌های «وال‌استریت» می‌گذرد بیندازید و از سوی دیگر به «صلواتی»های جبهه نگاه کنید.

در علم امروز که بنیان آن بر «پدیده‌شناسی» است، همۀ امور همچون پدیده‌هایی صرفاً فیزیکی و مادی مورد بررسی قرار می‌گیرند، و به‌راستی با این بینش چگونه می‌توان «عشق به کربلا» را معنا کرد؟

نظم، زیباست_تنها در صورتی که بتوانی به گاهِ ضرورت_ضرورتِ حسی و عاطفی_آشفته‌اش کنی؛

ما دیگران را دیر می‌شناسیم، خودمان را دیرتر.

گریه، حجامت روح است.

روزی، غلامرضا تختی، محبوب‌ترین قهرمان میهن ما به من گفت: به خودم فرصت نمی‌دهم که گرفتار اندیشیدن به آن لحظه‌یی شوم که پرچم وطنم، در میان دو پرچم بالا می‌رود. اگر بخواهم گرفتار این نوع خیالات شوم، از کار و زندگی می‌افتم و دیگر هرگز آن پرچم بالا نخواهد رفت.

انسان، چیزی جز اراده به اقدام و حرکت نیست.

چرا انقلاب‌ها بعد از پیروزی نتوانسته‌اند از حاکمیت تکنوکرات‌ها اعراض کنند؟ جواب این سؤال را باید در نظام واحد اقتصاد جهانی پیدا کرد. رهبران انقلابی همواره با شعارهای پیشرفته‌ای گام در میدان گذاشته‌اند، اما بعد از پیروزی، در عمل مواجه با این واقعیت شده‌اند که سیاست قلمرو تُرکتازی اقتصاد است و بقای سیاسی نظام‌ها در گرو تمهیدات اقتصادی است و سراسر جهان امروز متأسفانه از این نظام واحد اقتصادی تبعیت می‌کند

. همۀ رهبران انقلابی جهان بعد از پیروزی و تشکیل نظام با این واقعیت مواجه شده‌اند که باید برای حفظ خویش از بحران‌های اقتصادی، به‌ناچار تکنوکرات‌ها را بر مصدر امور اجرایی بنشانند و فکر نمی‌کنم کسی در این معنا تردید داشته باشد که تکنوکراسی حافظ منافع ابرقدرت‌هاست. حاکمیت تکنوکرات‌ها ـ خواه ناخواه ـ نظام‌های انقلابی را به جانبی متضاد با شعارهای اساسی انقلاب ـ آزادی و استقلال ـ می‌کشاند و رفته‌رفته همان بلایی بر سر نهضت‌ها می‌آید که در الجزایر و سوریه و لیبی و کوبا و... شاهد آن بوده‌ایم.

روژه‌گارودی در کتاب «هشدار به زندگان» در تشریح قدرت چندملیتی‌ها و نفوذ آنها در سیاست کشور فرانسه می‌گوید: دشمن نه در چپ است و نه در راست. نه در این حزب است و نه در آن حزب... در فرانسه، مراکز واقعی تصمیم‌گیری بیرون از پارلمان است. گروه‌های فشار که سیاست واقعی فرانسه را تعیین می‌کنند... به‌خوبی با «مکانیزم» جدید یا شیوۀ نوین قدرت، آشنایی دارند و می‌دانند که دیگر کانون آن‌چنان ‌که در گذشته، در جمهوری‌های سوم و چهارم در «پارلمان» بود، اینک در «پارلمان» نیست و قدرت پارلمانی قرن هجدهم انگلیس نیز بسر رسیده است...

عظمت، در یکنواختی حرکت نیست، در تداوم حرکت است، در باقی‌ماندن میل به حرکت، در ایمان به حرکت، و بازگشت به حرکت.

رکود اقتصادی دهۀ ١٩٣٠ زمانی پایان پذیرفت که بسیج و تولید جنگ‌افزار دوباره به ‌طور سیستماتیک آغاز گردید. در اواخر دهۀ ١٩٣٠ یک برنامۀ وسیع خانه‌سازی در انگلیس به‌موقع اجرا درآمد اما این اقدام داروی مؤثری برای رفع بی‌کاری نشد، همان‌گونه که برنامه‌های اقتصادی حزب دموکرات [آمریکا] در دوران فرانکلین روزولت اثر چندانی در بهبود وضع مالی آمریکا نداشت. اقتصاد زمانی رونق گرفت و بی‌کاری از میان رفت که به ‌منظور مقابله با تهدیدات هیتلر، تولید جنگ‌افزار به مقیاس وسیع از سر گرفته شد. یعنی پدیده‌ای به نام خطر هیتلر سبب ایجاد رفاه و رونق گردید.

وابستگی اقتصادی جهان امروز به تولیدات روزافزون صنایع تسلیحاتی و تسلیحات اتمی تا بدان‌جاست که باید صراحتاً جنگ را عامل اصلی رونق اقتصادی نام نهاد

بدون شک اگر ما قصد بررسی مبانی تمدن غربی و مقابله با معیارهای آنان در باب توسعۀ اقتصادی نداشتیم، هرگز به سخنان غربی‌ها مراجعه نمی‌کردیم، چرا که به‌راستی «در غرب خبری نیست.»

"خوشبختیِ فردی، به تعبیری، در انتظار بدبختی نشستن است" فقط خوشبختی همگانی‌ست که اضطراب را نفی می‌کند؛ و این، دقیقا یعنی سیاسی اندیشیدن و سیاسی گام برداشتن.

عشق به اعتبارِ مقدارِ دوامش عشق است نه شدتِ ظهورش...

_تو، هنوز، و مثل روزهای اول، به این حکومت، یا به این نظام، معتقدی؟ _البته. اگر نبودم که اینجا نبودم؛

طبیعت، یک عاشق کامل واقعی‌ست؛ چراکه هرگز خود را تکرار نمی‌کند. دو پاییز همرنگ، دو بهار همسان، دو تابستان همگون، دو زمستان مثل هم، هرگز، در تمام طول حیات انسان پیش نیامده است.

عشقِ به زن، عشقِ به رویش است؛ عشق به رویش، عشقِ به خاک. و عشقِ به خاک، عشق به مردمی‌ست که در خاک زندگی می‌کنند؛ در وطن.