بریده‌های کتاب elmira

دو نوع عذاب وجدان وجود داره، دختر. عذاب وجدانی که اون قدر غرقت میکنه که دیگه بی مصرف میشی و عذاب وجدانی که روحت رو تغذیه می کنه و بهت هدف میده

چهره ام بهترین لباس مبدلم است.

سکوت تنها مایه ی تسلایش بود. شاید تنها راه او برای مبارزه با خشمش به خاطر بلاهایی بود که بر سر مردمش می آمد. وقتی زندگی در کره ی زمین تا این حد زشت است، زیبایی ستاره ها عیچ مفهومی ندارد.

سایه ها در قلبت شکوفه می زنن و به همون چیزی تبدیل می شی که ازش متنفری.

«این زندگی همیشه اون چیزی نیست که ما فکر می کنیم.تو اخگری در خاکستری،الایس ویتوریس.برق می زنی و می سوزی،تباه می کنی و ویران میکنی. نمی تونی تغییرش بدی.نمیتونی جلوش رو بگیری»

بر مبنای شعارشان یعنی عزت زندگی میکردند و برای آزادی میجنگیدند، از بی گناهان محافظت می کردند، وفاداری به مردم خودشان را بر هر چیز دیگری ارجحیت می دادند.

بهترین دوروغ ها ریشه در حقیقت دارند:)

زندگی از هزاران لحظه تشکیل شده که هیچ معنای به خصوصی ندارند. بعد از یک روز، یک لحظه ی تنها از راه می رسد تا به هر ثانیه ای که پس از آن می آید، معنا ببخشد.

میدان نبرد عبادتگاهم من است. نوک شمشیر کشیشم است. رقص مرگ، دعایم است، ضربه مرگ بار، آزادی بخشم است.

ما از جنس نمک و ماسه و دریا و طوفان بودیم. ما زاده شدگان دریای باریک در همین جا ساخته شده بودیم.

پنهان پشت یک نقاب، محو در پس پرد.

گمون نکنم از شب تولدت تا الان یه شب با آرامش چشم هام رو روی هم گذاشته باشم.

برای این تورو اونجا گذاشتم، چون تا بحال هیچی رو توی زندگی م به اندازه ی تو دوست نداشتم؛ نه ایزولدی، نه تجارتم. هیچی.