بریده‌های کتاب الی

ذهنی که تردید داشته باشد نعمت است. کنجکاوی هم مقدس است. آدمی که کنجکاو نباشد پیشرفت نمی‌کند. آدمی هم که پیشرفت نداشته باشد در جا می‌زند.

دو مدل مرد وجود دارد: کسانی که می‌شکنند و فرو می‌ریزند و آنهایی که تعمیر می‌کنند. در مورد دسته اول، به سرعت به آنها دل می‌بازیم و عاشقشان می‌شویم اما با گروه دوم ازدواج می‌کنیم و تشکیل خانواده می‌دهیم.

+می‌دانی چرا آنقدرها برای رفتن به بهشت تمایل ندارم؟ _چرا؟ +چون به کسانی که به آنجا می‌روند نگاه می‌کنم.

سخت‌ترین چیز مورد مرگ دستور زبان آن است؛ زمان فعل‌ها. اینکه او از اینکه مبلی بدون نظر او خریده شود عصبانی نمی‌شود، عصبانی می‌شد. در راه خانه نیست، بود.

بابام همیشه میگه آدم با اون زنی ازدواج می‌کنه که هیچی ازش نمی‌فهمه. بعد همه زندگیش رو وقف این می‌کنه که اون رو بفهمه.

کسی که آدم رو بخندونه واسه همه زندگی آدم بسه

من و کنوت عهد بستیم هر چقدر هم که عصبانی باشیم چیزی رو فقط به خاطر اینکه اون یکی رو آزار بدیم نگیم. قرار شد دعوا کردنمون به خاطر بردن نباشه چون دیر یا زود بالاخره یکی می‌برد و ازدواج اینطوری دوام نمیاره.

+چطوری میشه این همه سال با هم بودن رو تحمل کرد و از عهده‌اش براومد؟ _ آدم انقدر به طرفش عشق می‌ورزه که دیگه نمی‌تونه بدون اون زندگی کنه

+ چرا فکر می‌کنی می‌خواد خودکشی کنه؟ _ مگه همه آدم‌های باهوش دست کم یه بار به فکر این کار نیفتادن؟ + آره شاید، به نظرت چی باعث میشه ما جلوی خودمون رو بگیریم و این کار رو نکنیم؟ _ ترس از ارتفاع.

+به نظر تو هدف از زندگی چیه؟ _ که هدف داشته باشی. سمت و سو داشته باشی. و می‌خوای واقعیت رو بشنوی؟ حقیقت اینه که اکثریت مردم ترجیح میدن پولدار باشن تا خوشبخت.

حقیقت این است که اگر مردم چنان که در اینترنت به نظر می‌رسد خوشبخت بودند، این همه وقت‌شان را در اینترنت نمی‌گذراندند

ما آمادگی بزرگ شدن را نداشتیم. یکی باید جلوی ما را می‌گرفت.

هر صبح چشم می‌گشاییم تا زندگی بهمنی از "یادت نرود" ها را سرمان آوار کند. وقت فکر کردن نداریم. فرصت نفس کشیدن هم نداریم. تنها بیدار می‌شویم و خودمان را در انبوه زندگی دفن می کنیم چون فردا روزی نو است با مشکلاتی نو.

نمی توان دقیقا گفت که اعتیاد کی و چطور آغاز می‌شود چون همه اول به دروغ می‌گویند "همه چیز تحت کنترله" مواد مثل غروبی است که تو را در این توهم فرو می‌برد که این تویی که تعیین می‌کنی روشنای این چراغ کی خاموش می‌شود اما حقیقت این است که افسار آن هرگز در دستان تو نبوده و نیست. تاریکی هر وقت خودش بخواهد تو را در خود فرو می‌بلعد.

ما نه می‌خواهیم فرزندان مان رویای خودشان را دنبال کنند و نه اینکه پا جای پای ما بگذارند. در واقع آنچه ما می‌خواهیم این است که ما پا جای پای آن‌ها بگذاریم وقتی که آن‌ها دارند رویا های ما را دنبال می‌کنند.

تو هم با اضطراب آشنایی؛ روزهایی که جاهایی از تو درد می‌کند که در هیچ عکس اشعه ایکسی دیده نمی‌شود و تو هیچ واژه‌ای برای تشریح آن نمی‌یابی حتی برای آن‌ها که عاشقانه تو را دوست دارند.

آدم باید کسی را داشته باشد تا موقع تکان دادن آن کتابخانه لعنتی به او زنگ بزند. کسی را می‌خواهد تا به او بگوید: "مربی باید زلاتان ابراهیموویچ رو تو خط دفاعی قرار بده." یا "فصل جدید سریال تاج و تخت کی پخش می‌شه؟ " یا "دارم پدر می‌شم." آدم باید یک گروه برای خودش داشته باشد...

آدم شجاع کسی است که می‌داند برنده است و باز هم عقب نشینی می‌کند.

گاهی قوی ترین آدم کشی نیست که مشت می‌زند و لگد می‌کوبد، کسی است که جواب مشت را با مشت و لگد را با لگد نمی‌دهد؛ متوجه منظورم هستی؟

میدانم که یک یا دو سال دیگر میتوانی حرف زدن بعد بگیری و بعد از آن وارد مرحله‌ای می‌شوی که هر چه من بگویم، تو باز سوال می‌کنی"چرا؟" خب،بگذار بگویم که در نود و پنج درصد موارد جواب "چرا؟" این است: "چون آدم ها به راستی احمق‌هایی بیش نیستند." شیرفهم شدی؟ خیلی خوب.