بریده‌های کتاب الهه'🌱

چقدر انسان تنهاست.مثل پر کاه در هوای طوفانی؛

تو بلاخره فشار دائم پوسیدن و خسته کردن خیال خستگی ناپذیرتو حس میکنی چون در حال رشدی و ایده آلهای قبلیت رو زودتر بارور میکنی.اونا خرد میشن،گرد میشن؛اگه زندگی دیگه ای نداشته باشی،محکومی که زندگی رو از همون تکه های خرد شده و ریزه هاش دوباره بسازی.در حالیکه روح تو تمایل به چیز دیگری داره و چیزی غیر از اون می خواد!

پدر پرسید:《دنبال چه می گردی؟》 آیدین گفت:《دنبال خودم!》

چه تنهایی عجیبی! پدر خیال می کرد آدم وقتی در حجره خودش تنها باشد،تنهاست.نمی دانست که تنهایی را فقط در شلوغی هم می‌شود حس کرد.

"خوب است بدانی همه ما به نوعی دیوانه ایم.فقط انداره آن باهم فرق دارد در این دوره و زمانه آدم نرمال به ندرت یافت می‌شود."