بریده‌های کتاب ♡dely

گفت:زمانمان دارد تمام می‌شود. انگار زمان از آن چیزهایی است که بتوانی تمام کنی،انگار در بدو تولد کاسه کاسه می‌ریزند و می‌دهند دستمان اگر درست قبل از پریدن توی آب زیادی یا تند تند خورده باشیم پس زمانمان از دست رفته،هدر رفته،بلعیده شده، و سپری شده. اما زمان فراتر از درک محدود ماست. بی پایان است،مستقل از ما وجود دارد؛نمی‌توانیم تمامش کنیم یا از دستمان در برود یا راهی پیدا کنیم تا دو دستی بچسبیمش. زمان ادامه دارد حتی وقتی ما ادامه نداشته باشیم.

چون قبلاً هیچ وقت هیچ دوستی نداشتم،چون می‌ترسم کار اشتباهی بکنم،حرف اشتباهی بزنم و آخرش آنها از من متنفر شوند مثل بقیه دخترهایی که می‌شناختم. آنها را آنقدر دوست دارم که تحمل طرد شدگی اجتناب ناپذیری را در انتظارم است خیلی سخت‌تر می‌کند.

«اما هنوز حسم مثل توئه.نگرانم کارم دلم رو بزنه.چرا ازمون انتظار دارند یه چیزیو انتخاب کنیم که توش تلاش کنیم و موفق بشیم؟اگه من بخوام هر پنج سال یک بار،یه کار کاملا متفاوت انجام بدم،چی میشه؟»

می‌خواهم با نهایت تلاشم ادامه بدهم و این تنها کاری است که می‌توانم بکنم. شاید تمام تصمیم هایم درست یا در چهارچوب زمانی مناسبی نبوده است اما این حقیقت که من شجاعت آن را یافته‌ام اصلاً تصمیمی بگیرم،موضوعی است که می‌خواهم تمرکزم را روی آن حفظ کنم.

گاهی اوقات،آدم‌ها گمان می‌کنند اگر فرد درهم شکسته را به اندازه کافی دوست بدارند،او سرانجام خود را اصلاح خواهد کرد اما مشکل اینجاست خود آنها نیز در نهایت فرو خواهند پاشید.

ممنونم که در حال حاضر،آرامش بخش‌ترین قسمت زندگی من هستی. ممنونم که هر بار راهم رو گم می‌کنم،فانوس دریایی میشی که بهش نیاز دارم،چه قصدت این باشه که به من بتابی،چه نباشه. من قدر دان تو هستم. دلم برات تنگ شده.

«من دوستت دارم،لی لی. تو همه چیز من هستی.من عاشقتم.«

وقتی جوان‌تر هستیم،بیشتر تحت تاثیر قرار می‌گیریم و وقتی کسانی که باید دوستمان داشته باشند،در تمام آن سال‌ها به ما می‌گویند هیچ چیز نیستیم،کم کم باور می‌کنی و به تدریج به هیچ بدل می‌شویم.

با سر تأیید میکنم.«آره.این قانون دنیاس. چشم در برابر چشم،تحقیر در برابر تحقیر.»

می‌گوید:«ما خیلی کم سن و سال بودیم.»لحن صدایش کمی درد دارد.«می‌دونم.برای مشکلاتی که مجبور بودیم باهاشون دست و پنجه نرم کنیم،سنمون خیلی کم بود؛مخصوصاً تو.»

نمی‌دانم چطور بدون آنکه حرفی بزند،مرا آرام کرده بود،اما او این کار را کرد. بعضی از آدم‌ها اطرافشان هاله‌ای از آرامش دارند و او یکی از آن آدم‌هاست؛درست برعکس پدر من.

رنجشی که از او در قلبم انباشته‌ام،به آن معنی نیست که هنوز احساسات وجود ندارند. اینکه کسی انسان را بیازارد،به آن معنی نیست که انسان می‌تواند از دوست داشتن او دست بردارد. در چنین شرایطی،این رفتار یک فرد نیست که بیش از همه انسان را آزار می‌دهد،این دوست داشتن است. اگر دوست داشتنی همراه آن رفتار نباشد،تحمل کردن آن رنج،کمی آسان‌تر می‌شود.

می‌دانم منو رایل آنقدر قوی هستیم که بتوانیم بر این چالش پیروز شویم. عشق میان ما،آنقدر قدرت دارد که ما را از این بحران بگذراند

من او را دوست دارم. هنوز دوستش دارم و همیشه خواهم داشت. او موج عظیمی بود که در زندگی من آثار زیادی به جای گذاشت و من تا لحظه مرگ،آثار آن عشق را حس خواهم کرد. من این را پذیرفته‌ام.

گفت:«می‌خوام بهت یه قولی بدم. هر وقت زندگی م اون قدر خوب شد که تو بتونی بخشی از اون باشی،می آم پیدات می‌کنم. اما نمی‌خوام منتظر بمونی چون ممکنه هیچ وقت چنین اتفاقی نیفته.»

حرف دیگری زد،موجب شد چشم های آبی اش پر از اشک شود. گفت: «لی لی،زندگی چیز عجیبیه. ما چند سال وقت داریم زندگی کنیم. پس باید هر کاری می‌تونیم انجام بدیم که مطمئن بشیم از این سال‌ها نهایت استفاده رو بردیم. نباید وقتمون رو برای چیزهایی تلف کنیم که شاید یه روزی اتفاق بیفتن یا شاید هم اصلاً هیچ وقت اتفاق نیفتن.»

گفت:«امیدوارم هیچ وقت نتوانی بفهمی آنقدر احساس تنهایی،چه جور تجربه‌ای است.»

می‌گوید: «لی لی،من عاشقتم.» کلماتش را در تمام وجودم حس می‌کنم.آهسته می‌گویم:«من هم این بی‌پرده ترین واقعیتی است که تا به حال به او اعتراف کرده ام.

گاهی اوقات،انسان‌ها نیاز دارند به آنها یادآوری بشود که فقط باید به شنا کردن ادامه بدهند.

این طبیعت انسان است که زخم کهنه‌ای را درمان می‌کند و خودش را برای بستن یک وسته جدید آماده می‌کند. فقط همین.