بریده‌های کتاب امیر محمد

ایمن نکه داشتن خود از شکست در دست خودمان است، اما فرصت شکست دادن دشمن توسط خود او فراهم می‌شود.

«امروز به این نتیجه رسیدیم که در زندگی و برای زنده‌ها باید شجاع بود... اما حیف دیر به این فکر افتادم. بگذارید به جبران این نادانی، در مرگ شجاعها خوب گریه کنیم.»

خدای من، یک دقیقه تمام شادکامی! آیا این نعمت برای سراسر زندگی یک انسان کافی نیست؟

مدتها این نامه را می‌خواندم و باز می‌خواندم. چشمانم پر از اشک میشد.

آدم از خود می‌پرسد که تو با این سالها که گذشت چه کردی؟ بهترین سالهای عمرت را کجا در خاک کردی؟ زندگی کردی یا نه؟

من رویابافم. از زندگی واقعی به قدری بیگانه‌ام که مجبورم این جور لحظه های بی نظیر را دوباره در رویا بچشم.

مولانا حتی چند بار به دمش سفر کرد و سرانجام، چون نتوانست پیدایش کند، به قونیه برگشت و سرخوش و آرام گفت که «با دست پر» برگشته است چون از این پس، شمس در وجود او جای دارد. مولانا ظرف بود و شمس مظروف؛ و شعرها، در واقع سخن شمس بود که بر زبان مولانا جاری می‌شد.

مگر حلقه در، با همه کجی، بر در قرار نمی‌گیرد؟ من هم با همه عیب هایم، اینجا هستم.

ماه را در بلندای آسمان بجو، و نه در جوی آب

`مَثَل آن‌ها مَثَل خری است که کتاب حمل می‌کنند` و بدان علمی که از سوی خدا نیاید، باری بیش نیست و مانند گلگونهٔ آرایشگران ناپایدار است.

جنگ مردم با یکدیگر نیز مانند جنگ کودکان است، بی‌معنی و بی‌مغز و حقیرانه. به این مردان نگاه کن که شمشیری چوبی به دست گرفتند و به جنگ بیهوده می‌پردازند. سوار بر نی شده‌اند و ادعا می‌کنند که مرکبشان براق است، همان اسبی که پیغمبر ما (ص) سوار بر آن به معراج رفت. اینان تنها رانندگان مرکب خویشند اما گمان می‌کنند که بر آن سوارند و از سوی خدا پا به راه گذاشته‌اند.

«پایم را با زنجیر خود ببند چون من زنجیر خود را گسسته‌ام. اگر به‌جز زنجیر گیسوی یارم صدها زنجیر دیگر بیاوری، همه را خواهم گسست. دیگر وقت آن است که عریان بشوم، پرده شرم و حیا را بدرم، صورت ظاهر را کنار بگذارم و سراپا جان بشوم»

«کجا بوده‌ای که اینطور پیر شده‌ای، پسر جانم؟»

دستش را روی سینه‌اش گذاشت: «این جام ایستاده. یک چیز این جا مانده که هی حالم را خراب تر می‌کند.»

همه ما با سواران مغولی سر و کار داریم که سر در پی‌مان گذاشته‌اند. حتی گاهی خود ما، بدون کوچک ترین توجهی، مبدل به همین سواران مغول می‌شویم و بی آنکه بفهمیم و بدانیم، در پیرامون خود دست به کشتار میزنیم. به همین دلیل، باید برای برآوردن نیاز خویش، زیباترین پژواک‌های جهان را در توبره ی خود ببریم، حتی آن هایی را که گاه، خود ما پنهانی به این پژواک ها می‌افزاییم.

گفتم آقا داداش، بی‌شرف کی بود؟ گفت دیگر از این حرفا نزن. برو دهنت را آب بکش. از بس دهنم رو آب کشیدم شدم آبکش.

شما ارباب‌ها این شب جمعه که پلو می‌خورید دیگر نمی‌خورید تا آن شب جمعه. ولی ما گداها هر شب عید هر شب عید پلو داریم.

مرده ها هر جور دلشان بخواهد می‌خوابند.