بریده‌ کتاب‌های امیر محمد

تنها افرادی که امنیت کامل دارند مردگان هستند.

ما بزرگ می‌شویم و وارد یک واقعیت وحشتناک می‌شویم؛ ما در دنیایی هستیم پر از بی‌تفاوتی شگفت انگیز تقریباً نسبتا به هر چیزی که هستیم فکر می‌کنیم، می‌گوییم یا انجام می‌دهیم. این مسئله وقتی به ذهن ما خطور می‌کند که ممکن است در اواخر دوره نوجوانی باشیم یا روی یک تخت خواب تاشو در دانشگاه دراز کشیده باشیم، یا شبی که در خیابان‌های شهر پرسه می‌زدیم. با تمام وجود می‌فهمیم که چقدر در طرح گسترده این جهان، موجود بسیار ناچیزی هستیم. در میان جمعیتی که از آن عبور می‌کنیم کسی چیزی درباره ما نمی‌داند. رفاه ما هیچ اهمیتی برای آنها ندارد. آنها در پیاده‌روها به ما تنه می‌زنند و با ما به عنوان یک سد معبر رفتار می‌کنند. ماشین‌ها به سرعت از کنار ما می‌گذرند. کسی قرار نیست سر ما را نوازش کند یا آب دهان ما را پاک کند. در برابر برج‌ها و نور خیره کننده تابلوهای تبلیغاتی چشمک زن بسیار کوچک هستیم. ممکن است بمیریم و کسی متوجه نشود.

بدون درک این حقیقت که آنچه مارا به اوج می‌رساند عدم تسلط به جبر ماتریکس یا زبان فرانسوی نیست بلکه توانایی ما در تسلط بر آنچه که ابعاد احساسی زندگی نام دارد است. یعنی درک خودمان، ظرفیت های ما در برخورد با همسر آینده‌مان، فرزندان و همکارانمان، میزان اعتماد به نفسمان، کنترل آرامش و دلسوزی برای خودمان. شکست هایی که در این زمینه ها وجود دارند اطمینان از خیانت مکرر به بهترین امید های بشریت را تضمین میکنند، بسیار فراتر از چیزی که ممکن است در بهترین مدارس و دانشگاه ها اتفاق بیفتد.

وسط انقباض‌های بدنش گفت:« خوبم خوب می‌شوم.» به لکنت گفتم:« دیدی؟ گفتم که دروغگویی.»

چیزی فکر و ذکر آدم بشه و آدم بی امان و بدون ذره ای استراحت و حواس‌پرتی مشغولش بشه، به میگرن منتهی میشه، نه به محصول و نتیجه.

دوستت دارم.حس میکنم باید چیزی فراتر از این حرف ها میان‌مان باشد، حس می‌کنم باید چیز بیشتری بگویم؛ اما حالا که برایت می‌نویسم چیزی جز این نمی توانم. کلامی ورای این جمله نیست؛ هیچ حقیقتی بزرگ تر از این نیست و ساده تر و حقیقی تراز این نیست؛ دوستت دارم.

«چیزی پوچ تر از زندگی ما نیست، مکر بلاهتی که در مشغولیت‌های ما وجود دارد.»

«شاید هم معنایی در کار نیست. شاید تو اقیانوسی شناوریم و ساحلی وجود ندارد.»

هر چه بیشتر درباره مرگ فکر کنی، معجزه زندگی در نظرت بزرگ تر جلوه می‌کند. تامل در مرگ، تجلیل از زندگی است.

اضطراب وقتی معنا دارد که راه دیگری هم وجود داشته باشد...

مرگ نه تنها بدبیاری نیست - فاجعه ای نیست که از بیرون بر ما تحمیل شود و ما را نابود کند- بلکه پیش شرط زندگی معنا دار است. بنا بر این نمی‌توانیم هم توقع داشته باشیم زندگیمان معنایی داشته باشد، هم از مرگ متاسف باشیم.

«نمی‌دانم. ولی نمی توانم ببینم که داری از خودت فرار می‌کنی. من تو را همینجوری که هستی، دوست دارم. ولی خودت خودت را همین جوری که هستی، دوست نداری. سعی می‌کنی کس دیگری باشی و این جوری زندگی‌ات را هدر می‌دهی. چرا سعی نمی‌کنی خودت باشی؟»

اگر تسلیم شوی و بگویی «کاری ازم ساخته نیست» معلوم است که کاری ازت ساخته نیست. آن وقت موقعیت ها هستند که برایت تصمیم می گیرند. بقیه مردم هستند که برایت تصمیم می گیرند. یعنی عوض اینکه خودت انتخاب کنی بقیه برایت انتخاب میکنند.

«اگر سعادت انسان رهین بی خبر است/ حماقتی نبود بیشتر از دانایی»

کوه با نخستین سنگ ها آغاز می‌شود و انسان با نخستین درد

تا هنگامی که هنوز کلماتی دارم تا عشق خود را به تو ابراز کنم، زنده ام.

ای بیگانه که خلوت ما را می‌شکنی! همچنان که در خانه ما به روی تو باز است، تو نیز بزرگواری کن و ما را از شنیدن عقاید خویش معاف دار. ما از دوزخ بیگانگی‌ها گریخته‌ایم، تا از برخورد با هر آنچه خوشایندمان نیست در امان باشیم.

آغوشم حسرت تو را دارد، روزهایم حسرت تو را دارد، با این وجود، روزی که برای همیشه پیش من آیی من از تو به دنیا خواهم آمد و زندگی را دوباره آغاز خواهم کرد.

زیبایی از دلِ رنج زاده می‌شود.