بریده‌های کتاب امیر محمد

"درس دین" در خور کلاس امتحان است و مطاع بازارِ فست فروشی عالم نمایی است. آن نیست که در آخرت دستگیری کند. کارکردش تالب گور است. نیکو مسئله گفتن و درست اصول اعتقادات را بیان کردن، به کار نوشتن کتاب و گرم کردن محفل می‌آید و آن نیست که خدا از آدمیان می‌طلبد، دل را می‌خرند نه گِل را . اندر آن بــازار کـه اهــل مَحشــرند حس مس را چون حس زر کی خرند؟

"درس دین" در خور کلاس امتحان است و مطاع بازارِ فست فروشی عالم نمایی است. آن نیست که در آخرت دستگیری کند. کارکردش تالب گور است. نیکو مسئله گفتن و درست اصول اعتقادات را بیان کردن، به کار نوشتن کتاب و گرم کردن محفل می‌آید و آن نیست که خدا از آدمیان می‌طلبد، دل را می‌خرند نه گِل را .

خداوند که به زبان‌ها نمی‌نگرد، به دل‌ها می‌نگرد، عشق و ایمان که بر زبان نمی‌نشیند. بر دل می‌نشیند.

اکثر ما بیشتر از این می‌ترسیم که مرگ برای کسی غیر از خودمان اتفاق بیفتد. به همین دلیل بزرگ ترین ترس‌مان از مرگ همواره این است که شاید هرگز سراغ ما نیاید. و در این دنیا تک و تنها باقی بمانیم.

مدت زیادی را همانطور در سکوت ایستادند، در حالی که همدیگر را محکم بغل کرده بودند. دست آخر سونیا سرش را به طرف اوه بلند کرد، و با جدیتی باورنکردنی به چشمان اوه خیره شد. «الان دیگه باید دوبرابر دوسم داشته باشی» و همان موقع بود که اوه برای دومین و آخرین بار به سونیا دروغ گفت: گفت که حتما همینطور است. چون می‌دانست آنقدر دوستش دارد که دیگه غیر ممکن است بتواند بیشتر از این کسی را دوست داشته باشد.

کلام متواضعانه و تدارکات بیشتر دشمن، نشان از اماده شدن او برای پیش‌روی دارد. زبان تند و رفتار متخاصم نشان می‌دهد دشمن قصد دارد عقب‌نشینی کند.

پیشنهاد صلحی که همراه آن عهدنامه مکتوبی نباشد، حکایت از یک نقشه فریب دارد.

ایمن نکه داشتن خود از شکست در دست خودمان است، اما فرصت شکست دادن دشمن توسط خود او فراهم می‌شود.

«امروز به این نتیجه رسیدیم که در زندگی و برای زنده‌ها باید شجاع بود... اما حیف دیر به این فکر افتادم. بگذارید به جبران این نادانی، در مرگ شجاعها خوب گریه کنیم.»

خدای من، یک دقیقه تمام شادکامی! آیا این نعمت برای سراسر زندگی یک انسان کافی نیست؟

مدتها این نامه را می‌خواندم و باز می‌خواندم. چشمانم پر از اشک میشد.

آدم از خود می‌پرسد که تو با این سالها که گذشت چه کردی؟ بهترین سالهای عمرت را کجا در خاک کردی؟ زندگی کردی یا نه؟

من رویابافم. از زندگی واقعی به قدری بیگانه‌ام که مجبورم این جور لحظه های بی نظیر را دوباره در رویا بچشم.

مولانا حتی چند بار به دمش سفر کرد و سرانجام، چون نتوانست پیدایش کند، به قونیه برگشت و سرخوش و آرام گفت که «با دست پر» برگشته است چون از این پس، شمس در وجود او جای دارد. مولانا ظرف بود و شمس مظروف؛ و شعرها، در واقع سخن شمس بود که بر زبان مولانا جاری می‌شد.

مگر حلقه در، با همه کجی، بر در قرار نمی‌گیرد؟ من هم با همه عیب هایم، اینجا هستم.

ماه را در بلندای آسمان بجو، و نه در جوی آب

`مَثَل آن‌ها مَثَل خری است که کتاب حمل می‌کنند` و بدان علمی که از سوی خدا نیاید، باری بیش نیست و مانند گلگونهٔ آرایشگران ناپایدار است.

جنگ مردم با یکدیگر نیز مانند جنگ کودکان است، بی‌معنی و بی‌مغز و حقیرانه. به این مردان نگاه کن که شمشیری چوبی به دست گرفتند و به جنگ بیهوده می‌پردازند. سوار بر نی شده‌اند و ادعا می‌کنند که مرکبشان براق است، همان اسبی که پیغمبر ما (ص) سوار بر آن به معراج رفت. اینان تنها رانندگان مرکب خویشند اما گمان می‌کنند که بر آن سوارند و از سوی خدا پا به راه گذاشته‌اند.