بریده‌های کتاب آترینا ضیائی

نتوان دل شاد را به غم فرسودن وقت خوش خود به سنگ محنت سودن کس غیب چه داند که چه خواهد بودن می باید و معشوق و به کام آسودن

قانع به یک استخوان چو کرکس بودن به زآنکه طفیل خوان ناکس بودن

گر باده خوری تو با خردمندان خور یا با صنمی لاله رخی خندان خور بسیار مخور رد مکن فاش مساز اندک خور و گهگاه خور و پنهان خور

آن قصر که جمشید در اوجام گرفت آهو بچه کرد و روبه آرام گرفت بهرام که گور می گرفتی همه عمر دیدی که چگونه گور بهرام گرفت

هرچند که رنگ و روی زیباست مرا، چون لاله رخ و چو سَرْو بالاست مرا، معلوم نشد که در طَرَبخانهٔ خاک نقّاشِ ازل بهرِ چه آراست مرا؟

شاد باشید بخند به روی دنیا تا دنیا آن روی سگش بالا نیاید. اگر قرض بالا آورده اید و بدهکارید بخندید زندان هم خوشیهای خودش را دارد اگر از کارتان اخراج شده اید بروید و به کارفرمایتان بخندید اگر از همسرتان جدا شده اید بروید و به مادر زنتان بخندید. خلاصه جوری به دنیا بخندید که دنیا جرات نکند به شما بخندد.

۲- زندگی را در آغوش بفشارید. گفتم زندگی را در آغوش بگیرید با ناموس مردم چه کار دارید؟ این طوری زندگی شما را در آغوش می‌گیرد و اگر برادر یا پدر ناموس مردم پيدايش شود، طوری ولتان می‌کند که با سر به زمین بخورید. به دامان طبیعت بروید و با خودتان زمزمه کنید: همه چی آرومه. من چقدر شل مغزم. فقط مواظب باشید کسی آن دور و برها نباشد. برایتان حرف در می‌آورند. پیش در و همسایه خوب نیست.

بعضی وقتا... به نظر میرسه زیبایی های خیلی کوچکی در این دنیا وجود داره لذتهای خیلی کوتاه !تو فکر میکنی زندگی توی این شهر کوچک خیلی تند و زننده هست. اما اگه تو هم آنچه که ما اطرافمون میبینیم ،ببینی، متوجه میشی که تمام ما یه جورایی بازنده ایم. هیچ کس در یک زندگی جنگی برنده نیست.

ما سعی می‌کردیم بدترین قسمت زندگی را از بچه‌ها پنهان کنیم اما چه فایده!وقتی مردان ما جلوی چشم همین بچه‌ها تیر می‌خوردند و از بین می‌ رفتند!چه فایده وقتی غریبه ها موهای مادران همین بچه‌ها را می‌گرفتند و از رختخواب بیرون می‌کشیدند تاهر کاری دلشان می خواست با آن ها انجام دهند! آن آلمانی های غاصب تمام مردم را تنبیه می کردندوشاید جرمشان فقط این بود که به آن ها احترام نگذاشته بودند یا از جاهای ممنوع الورود عبور کرده بودند.

درافغانستان کودک زیاد،ولی کودکی نایاب است.

((جسد های آن ها را در خیابان ول می کردیم واگر خانواده هایشان قصد داشتند یواشکی آن ها را داخل ببرند ،آن ها را هم به قتل می رساندیم. روز ها آن ها را درخیابان ول می کردیم که خوراک سگ ها شوند.گوشت سگ،خوراک سگ ))

می گفت خیلی وحشت دارم. من علتش را پرسیدم.گفت چون من از ته دل شاد وخوشبخت هستم؛شادی های زیادی وحشتناک است.