بریده‌ کتاب‌های زهرا

زمانی که ما غمگین می‌شویم اشک می‌ریزیم، به دنبال آغوش و مرهمی هستیم، سنگینی عمیقی را بر روی قفسه سینه خود حس می‌کنیم و دوست داریم درک شویم و مورد پذیرش قرار بگیریم.

بدون خیلی از نداشته‌ها می‌توانیم زنده بمانیم و زندگی کنیم. تاریخ پُر است از آدم‌هایی که هیچ نداشته‌اند اما تصمیم گرفته‌اند ادامه دهند.

زمانی که با تنهایی‌مان دوست شویم در می‌یابیم نوع ارتباط برقرار کردنمان با آدم‌ها تغییر می‌کند. وقتی از تنهایی‌مان فرار نمی‌کنیم دیگر نیاز نداریم به آدم‌ها پناه ببریم. حالا رابطه‌هایمان رنگ و بوی نیاز و خواهش ندارد. طعم ترس از دست دادن ندارد و قرار نیست آدم‌ها شبیه توقع‌ها و آرزوهای ما شوند.

فروتنی از آنِ کسی است که تنی دارد، و به تن خویش می‌اندیشد. ضرورتِ به فرودست کشیده شدن، موجودیتِ کسی است که قابلیتِ به فرودست کشیده شدن را داشته باشد، و گناه از همان‌جا آغاز می‌شود که ما موجودیتی را مستقلِ از وجود حق بپذیریم...

رؤیا، ملک شخصی من است. از مال دنیا فقط همین را دارم و همین را می‌خواهم و آن را بسیار دوست می‌دارم و بیزارم از آن‌ها که آگاهانه، رویاهای مرا پاره می‌کنند.

به هرحال شادی و خوشبختی زیباست! قلب انسان سرشار از عشق می‌شود. احساس می‌کنی می‌خواهی تمام عشقت را در قلب دیگری جای دهی. می‌خواهی بازتاب همه‌چیز شادی و خنده باشد.

اگر قرار باشد از مکانی به مکان دیگر بروم و وقتم همینطوری بی‌هدف بگذرد، تا وقتی کتابی همراهم باشد، مشکلی ندارم.

کتاب یک جادوی سیار است و ارتباط نزدیکی با افراد برقرار می‌کند.

اصولاً نویسندگی شغل تنهایی است.

هر کاری که بکنید؛ چیزی بنویسید، نقاشی کنید، برقصید، مجسمه‌سازی کنید یا آواز بخوانید، دیگران کاری می‌کنند که احساس کنید، هنرتان ارزشی ندارد، همین.

اوه:کسی که یک جای کارش نمی لنگد لازم نیست از حقیقت بترسد