بریده‌های کتاب زهرا صلحدار

همۀ ما موجوداتی پست هستیم که بدی کرده‌ایم و خودمان هم این را می‌دانیم. همۀ ما گناهکاریم، مثل همۀ مردم. چهرۀ واقعی ما چیزی به غیر از چهرۀ ظاهری ما است. اما به نظر می‌رسد که از دیگران بهتر باشیم، چون به اشتباهات و زشتی‌های خودمان افتخار نمی‌کنیم.

در جایی می‌خواندم که در روزگاران قدیم، تنوع زبانی از این جهت شکل گرفت تا رازهای یک قوم و قبیله از همسایگانش مخفی باقی بماند. پس می‌شود نتیجه گرفت که هر زبان یک قرارداد است و کسی که موفق شود کلید اصلی یک زبان را پیدا کند، به همۀ زبان‌ها تسلط پیدا کرده است. ولی بعضی از رازها نیازی به کلید برای کشف ندارند. البته اگر بحث اثبات یک رابطۀ خانوادگی باشد، مسئله کاملا فرق می‌کند. دو شاهد دروغین و یک هم‌دست برای اثبات هر مسئله‌ای کافی به نظر می‌رسد.

تمام زندگی من شبیه قصه است؛ قصه‌هایی متفاوت که رشته‌ای آن‌ها را به هم مربوط می‌کند و مدام در حال تکرار و تکرار است.

هومل: همانطور که می‌بینی من معلولم. بعضی می‌گویند مقصر خودم بوده‌ام، بعضی مقصر را پدر و مادرم می‌دانند. ولی‌خودم مقصر را زندگی می‌دانم؛ با فریب‌ها و دام‌هایی که در راه انسان می‌گذارد. آدم از یک دام فرار می‌کند تا در دام دیگری گرفتار شود.

وقتی ما به دنبال کسی می‌گردیم که عشق را حس کنیم و در نهایت احساس کنیم که خوشبختیم، حتی اگر این اتفاق هم بیفتد ما به زودی از این حالت سرمستی و خوشبختی خارج خواهیم شد. چون پایدار نیست، هیچ‌ چیز پایدار نیست و خوشبختی، بودنِ مداوم در احساس عشق و دوست داشتن نیست.

بسیاری از آدم‌ها می‌خواهند عاشق باشند چون احتمالن فکر می‌کنند خوشبخت می‌شوند و این خوشبختی به آن‌ها آرامش می‌دهد. اما شما وقتی عاشق هستید، آرامش را نمی‌توانید تجربه کنید. شما وقتی به شدت در جست‌و‌جوی خوشبختی هستید، نمی‌توانید آرام باشید.