بریده‌های کتاب Sana R

اینکه نمی‌توانست آن‌ها را تصور کند، به این معنی نبود که وجود ندارند.

هم‌صحبتی منطق و احساسات چنین نتیجه‌ای داشت: هر کدام جملات دیگری را به زبان خودشان تفسیر می‌کردند. دروغی در کار نبود. تنها سوءتفاهم.

"حقیقت می‌سوزاند و داغ می‌کند. امید در برابر حقیقت می‌بازد. یک دروغ سپر ماست. چه کسی می‌تواند در برابر قلب تاریکی ایستادگی کند؟"

نمی‌دانم، یعنی زمانی که به قلب تاریکی سقوط کنی، تماشای روشنایی جهان برایت این اندازه دشوار می‌شود؟

مردها بیشتر اوقات، انتقام گرفتن و کشتن به خاطر اجرای عدالت را باهم اشتباه می‌گیرند. به ندرت پیش می‌آید که دل و جرئت اجرای عدالت را داشته باشند.

نه. تاریخ هرگز چیزی را نمی‌بخشد. این چیزی است که به آن ماهیتی متفاوت با قصه‌ها می‌بخشد. در قصه‌ها همه رستگارند و در تاریخ، همه گناهکار.

ماشیارا. معنی آن معشوق قلب و روح بود؛ ولی عشقی از دست رفته. عشقی که دیگر قابل بازیافتن نبود.

عشق یک‌طرفه به یک فنجان تیغ در گلو می‌ماند؛ نه می‌شد آن را فرو برد و نه می‌شد آن را بالا آورد.

مردان ابلهی که ترجیح دادند به جای صحبت کردن، بجنگند.

"پارادوکس جذابیه، موافق نیستید؟ ریا گناهه و تفاخر هم گناهه؛ پس اگر کسی فضیلتی داشته باشه و تاییدش کنه به غرور آلوده شده و اگر با تواضع ردش کنه هم که دروغ گفته."

چیزی که تو را محافظت می‌کند، در عین حال تو را آسیب‌پذیر هم می‌کند.

"قابل تعمقه، چاندرا، که بشر چه ناامیدانه در آرزوی تغییر سرنوشت قهرمانان نخستین خودش، افسانه‌ها و داستان‌های دیگه‌ای آفریده؛ اینطور نیست؟"

انسان‌ها چیزی را که انتظار دیدنش را ندارند، نمی‌بینند.

"اضطراب. هیچی مثل اضطراب آدمو از پا درنمیاره. با ترس می‌تونی بجنگی؛ با وحشت می‌تونی روبه‌رو شی؛ غم رو می‌تونی هل بدی عقب؛ ولی با یه مشت "اگه" و "اما" و "نکنه" چیکار می‌خوای بکنی؟ اضطراب سلاح محبوب منه."

امید مثل تکه نخی است که وقتی در حال غرق شدن هستی، به تنهایی برای نجات تو کافی نیست.

ملحق شدن به یک روح، بهتر از این است که آن روح زندگی‌ات را تسخیر کند. نداشتن زندگی بهتر از داشتن یک زندگی پوچ است...