بریده‌های کتاب « ساکنِ گریز »

«دوست داشتن حساب و کتاب دارد. دوست داشتن حد و مرز می‌شناسد. - حساب و کتابش؟ ظرفیت خودت. که اگر می‌توانی‌ ظرفت را بزرگ‌تر، ظرفیتت را بیشتر کن. اگر نمی‌توانی اما اندازه نگه دار. - حد و مرزش‌؟ عزت خودت، کرامت خودت، شخصیت خودت. دوست داشتن که نباید تو را بی‌عزت، بی‌کرامت، بی‌شخصیت کند.»

دیدی که مرا هیچ‌کسی یاد نکرد، جز غم؟ که هزار آفرین بر غم باد! جنابِ مولانا می‌گوید انگار.

«تنها بودن نتیجه‌ی عدم یا فقدان نیست.» • دالِ دوست داشتن •

«اما برای فرار از این بی‌اعتمادی ناخواسته چه می‌شود کرد؟ آیا می‌توان هیچ نگفت و در سکوت، در خاموشی و بی‌زبانی عشق ورزید و دوست داشت؟ خیالش که بهشت است؛ اما در واقعیت، گویا به محال می‌ماند. پس عجالتا باید به خود نهیب بزنیم که :«اگر دوستت دارمِ دیگری، چیزی جز فرضِ من معنا می‌دهد، نه که دوست داشتن حقیقت ندارد؛ بلکه دیگری زبان مرا و من، زبان دیگری را نمی‌شناسم.» چنین است وقتی مفاهیم انتزاعی‌تر می‌شوند و ده‌ها و صدها معنی پیدا می‌کنند که هرکسی از ظن خود یارشان می‌شود و به کارشان می‌بندد.» • دالِ دوست داشتن •

«کلمات بی‌نهایت خطرناکند. همان ”سرچشمه‌ی سوء تفاهم“ها که بله، روباهِ شازده کوچولو گفته بود. کودکِ رابطه، ”دوستت دارم“ می‌شنود و وجدان می‌کند. اما زمان که می‌گذرد، بی‌مهری و نارفیقی می‌بیند و در میانه‌ی خشم و تحسّر و دل‌شکستگی، به ”دوستت دارم“ بی‌اعتماد می‌شود. هم‌چنین است عشق و وفاداری و صداقت و ده‌ها کلمه‌ی دیگری که باید بار بیان احساسات مارا بر دوش بکشد.» • دالِ دوست داشتن •

«و آخ به آدمِ گرفتارِ عادت! آدمِ وهم‌زده‌ای که گمان می‌کند همه‌چیز، همیشه، همه‌جا و همان‌طور می‌ماند، که یاد نمی‌گیرد چیزهای دورریختنیِ زندگی‌اش را دور بریزد.» • دالِ دوست داشتن •