بریده‌های کتاب صبا کومالکی

من در طول پنجاه سال ، هرگز از اختراع کردن زنم دست برنداشته‌ام. حتی نگذاشته‌ام او پیر شود؛ شاید بسیاری عیوب داشته است که من به حسن تبدیل کرده ‌ام. او هم همینطور. من در چشم او مردی فوق‌العاده هستم. او هم هرگز از اختراع کردن من منفک نبوده است.در پنجاه سال زندگی مشترک، یاد می‌گیریم که واقعا یکدیگر را نبینیم ، بلکه هر روزی که می‌گذرد یکدیگر را از نو اختراع کنیم.🌱

همیشه وقتی یک انفجار روی می‌دهد چیزهایی فرو می‌ریزد: کهکشان ‌ها، منظومه خورشیدی ، زمین ، تو و من ...

چیزی که در اصل زاده تصورات نباشد ، به زحمت زیستن نمی‌ارزد. بدون تصورات ، مثلا دریا جز مقداری آب شور چیزی نیست

از این غم‌انگیز‌تر چیزی نیست که همیشه همان باشی که هستی، یک شاهکار کوچک،ساخته شده از خصیصه ها ... من از آنچه یک بار برای همیشه است وحشت دارم...

هیچ آزادی مطلقی روی زمین وجود ندارد. فقط نوع محدودیت‌هاست که متفاوت و نسبی هستند. تو الان احساس می‌کنی آزادی،چون از یک محدودیت فوق‌العاده غیرقابل تحمل فرار کرده ای. ولی واقعاً همین‌طور است؟ تو عاشق من هستی و این یک محدودیت است.

اگر مرگی نبود، چه کسی می‌توانست زندگی را تحمل کند؟

لحظه ای که یک زن متوجه می‌شود هیچ دلیلی برای زندگی کردن ندارد، نه عشق،نه وظیفه، نه هدف و نه امید، لحظه‌ای به تلخی مرگ است.

هیچی مثل روز اولش نمی‌شه. چه یه ثانیه بگذره، چه صدسال. همه‌چی تغییر می‌کنه و عوض می‌شه. آدم‌ها هم مثل اقیانوس عوض می‌شن.

آدمای مختلف هر اتفاقی رو به شکل‌های مختلف به خاطر می‌آرن، و هیچ دو نفری رو پیدا نمی‌کنی که چیزی رو یکسان به‌خاطر داشته باشن،چه اونجا حضور داشته‌ن چه نداشته‌ن. دو نفر می‌تونن کنار هم بایستن و از نظر درک همدیگه قاره‌ها با هم تفاوت داشته باشن.

آدم‌بزرگ‌ها راه‌ها را دنبال می‌کنند. بچه‌ها آن‌ها را کشف می‌کنند. آدم‌بزرگ‌ها دوست دارند صد‌ها ‌و هزاران بار همان راه همیشگی را بروند؛ شاید هرگز به ذهنشان نمی‌رسد از راه خارج شوند و به زیر بوته‌های گل صدتومانی بخزند و فضای بین حصار‌ها را کشف کنند.

خاطرات کودکی بعضی وقتها زیر اتفاقاتی که بعد‌ها در زندگی می‌افتد مدفون و پنهان می‌شود،مثل اسباب بازی‌های دوران کودکی که ته کمد‌های انباشته‌ی بزرگسالی چپانده می‌شود، اما هرگز تا ابد گم نمی‌شود.

آدم ها دوست ندارند به یاد مصایبی بیفتند که قادر یا مایل نیستند آن‌ها را بر طرف کنند. این یاد آوری،که به نوعی عجز آدم‌ها را به رخ آن‌ها می‌کشد، یا مجبورشان می‌کند که به تلاش ناخوشایندی دست بزنند، خود به خود آسایش آن ها را مختل می‌کند و به رضایتی که از خودشان دارند خدشه وارد می‌کند.

تصویر منجر به زایش داستان می‌شود و داستان نیز منجر به خلق تصویر.

تصویر ها سوای از چیستی‌شان، همانند کلمات، خمیره و سرشت ما را رقم می‌زنند.