بریده‌های کتاب پروا

اخم می کنم و می فهمم دارم کاری را می کنم که همیشه به خودم می گفتم نخواهم کرد "چیزی را آرزو می کنم که هیچوقت نمی توانم داشته باشم"

تو یه دختر در حال مرگی با عذاب وجدان زنده موندن!

لبخندم را پنهان می کنم و برای اولین بار سنگینی هر یک اینچ،هر میلی متر این شش قدم بین مان را حس می کنم... و سعی می کنم فراموش کنم که این فاصله همیشه بین ما خواهد بود:)

چقدر روز های خوشی کوتاهه!!!

میز خالی وسط ٱتاق دو هفته اس که خالیه و تا آخر سال خالی می مونه میزی که روزی جای هانا بود. اما مقصر کیه؟! باید چه اتفاقی می ٱفتاد تا الان روی این میز جای گرد و خاک هانا نشسته بود؟! هیچکس نمی دونه شاید چون هیچکس برای دونستن سعی نمی کنه! اما چیزی که واضحه اینه همه ی ما گناهکار بودیم...

اگر انسانیت شما اینقدر بی مقدار بوده است،چرا به خاطر آن جنگیدید؟!

باید یک بار بخاطر همه چیز گریه کرد. آنقدر که اشک ها خشک شوند،باید تن اندوهگین را چلاند و بعد دفتر زندگی را ورق زد. به چیز دیگری فکر کرد. باید پاها را حرکت داد و همه چیز را از نو شروع کرد!

دوستت دارم. منتظرم بمون اونجا که خشکی به دریا می پیونده:)

تو کی باشی که بخوای ٱمیدهاشون رو قضاوت کنی؟ حداقل اونها ٱمید دارن تو چی داری؟ شمشیری بُران؛کلامی پر از نفرت!

آیا تو داری دنیا را به گریه می اندازی یا دنیاست که تو رو به گریه انداخته؟!

می دانستم که همیشه چیزی بد تر از تنهایی هم آن بیرون وجود دارد. البته از تنهایی لذت نمی‌بردم. دلم می خواست می توانستم به یک نفر نزدیک بشوم!

فقط زنده بودم؛زندگی نمی کردم!