بریده‌ کتاب‌های میر میثم آل‌رسول

قوی ترین نیروئی که به جهان و انسان شکل می‌دهد واقعیت است. از واقعیت گریزی نیست. رؤیا مسیر غلطی است که انسان را باز هم به نزدیکترین محیط تجربی می‌رساند.

دام‌های واقعیت از دام‌های تخیل بیشتر است.

نوشتن نوعی احضار روح است.

ملاقات غیر منتظره را مزاحمت دانستن نشانه آشکار ضعف است. فراری است از آنچه قابل پیش بینی نیست. به حفره موجودیتی به اصطلاح خصوصی می‌خزی، چون نیروی غلبه بر جهان را فاقدی. از معجزه می‌گریزی و به محدودیتی که برای خودت ساخته ای پناه می‌بری. این جز عقب نشینی چیزی نیست. مگر نه این است که بودن خود نوعی با اشیا بودن است نوعی گفتگو است؟ از این نباید گریخت.

شعر زندگی را دگرگون می‌کند.

اکثر این کتاب‌های جدید انعکاس‌های لرزان زمان حال هستند. خیلی زود از میان می‌روند. بهتر است بیشتر کتاب‌های قدیمی را بخوانید. نویسندگان كلاسيك را، گوته را، آنچه قدیمی است درونی ترین ارزش خود را آشکار می‌کند. یعنی دوام را. آنچه جدید است ناپایداری صرف است. ناپایداری امروز زیباست ولی فردا مسخره می‌نماید. این راه (اعجاز) ادبیات است

انسان از شبحی که به جهان می‌آورد گریزی ندارد. شر همیشه به نقطه شروعش باز می‌گردد.

دشنام چیز وحشت زائی است. دشنام بزرگترین ابداع بشر یعنی زبان را ضایع می‌کنند. دشنام توهینی است به روح، سوء قصدی است نسبت به فیض. ولی این جرم از کسی که کلمات را درست نمی‌سنجد سر می‌زند. چون سخن گفتن یعنی سنجیدن و تعریف به دست دادن. کلمه اخذ تصمیمی است میان مرگ و زندگی.

شما نمی‌دانید چه قدرتی در سکوت نهفته است. پرخاش معمولا چیزی جز تظاهر نیست. تظاهری که با آن می‌خواهیم ضعفمان را در برابر خود و جهان پرده پوشی کنیم. نیروی واقعی پایدار تنها در تحمل است. فقط ضعفا هستند که بی صبر و خشن واکنش نشان می‌دهند و با این رفتار وقار بشری خود را ضایع می‌کنند.

این روزها، در اصل فقط گرگ‌هایی لباس گرم دارند که پوست گوسفند به تن کرده‌اند. این‌ها وضعشان خوب است. لباس مناسب را این‌ها پوشیده‌اند.

در جهان بشری، هرچیزی فقط تصویری است که جان گرفته است. اسکیموها، وقتی می‌خواهند چوبی را آتش بزنند، روی آن چند خط مارپیچ می‌کشند. این خط‌های مارپیچ، تصویر جادوئی آتش است که بعداً با به هم سائیدن چوب‌های آتش‌زنه، به آن جان می‌بخشند. همین کار را من هم می‌کنم. می‌خواهم از طریق نقاشی تکلیف خودم را با صورت‌هائی که می‌بینم روشن کنم. ولی شکل‌های من آتش نمی‌گیرند. شاید از مصالح درستی استفاده نمی‌کنم، شاید مدادم قابلیت لازم را ندارد، شاید هم تنها خود من از قابلیت لازم بهره‌ای ندارم.

+ این آدمک‌ها چطور، این‌ها کجا هستند؟ - این‌ها از ظلمت آمده‌اند و در ظلمت هم محو می‌‌شوند.

+ قلب خانه‌ای است با دو اتاق خواب. در یکی رنج و در دیگری شادی زندگی می‌کند. نباید خیلی بلند خندید، وگرنه رنج در اتاق دیگر بیدار می‌شود. - شادی چطور؟ از سر و صدای رنج بیدار نمی‌شود؟ + نه. گوش شادی سنگین است. صدای رنج را در اتاق مجاور نمی‌شنود.

گفت: از زندگی کتاب‌های زیادی می‌توان پدید آورد، و از کتاب‌ها فقط کمی، خیلی کم، زندگی به دست می‌آید. گفتم: پس ادبیات وسیله‌ خوبی برای حفظ زندگی نیست. خندید و تایید کرد.

انسان از اشیا عکس برمی‌دارد تا از ذهن طردشان کند. داستان‌های من، نوعی چشم بر هم گذاردن است.

+ «جوانی» خوشبخت است چون قابلیت رؤیت زیبایی را دارد. این قابلیت که از کف رفت، سن بی‌تسکین «پیری» آغاز می‌شود. زوال، بدبختی... - «پیری» امکان «خوشبختی» را در بر ندارد؟ + نه، «خوشبختی»، «پیری» را در بر ندارد. کسی که قابلیت دیدن «زیبایی» را حفظ می‌کند، «پیر» نمی‌شود.