بریده‌های کتاب محمد جواد مولاخواه

تلخ شیرین جهان چیزی به جز یک خواب نیست مرگ پایان می‌دهد یک روز این کابوس را

اگر چه می‌گذریم از کنار هم آرام شما زمن متنفر، من از شما بیزار به مسجد آمدم و ناامید برگشتم دل از مشاهدهٔ تلخی ریا بیزار صدای قاری و گلدسته های پژمرده اذان مرده و دل های از خدا بیزار

در راه رسیدن به تو گیرم که بمیرم اصلا به تو افتاد مسیرم که بمیرم یک قطره آبم که در اندیشه دریا افتادم و باید بپذیرم که بمیرم

بی‌رحمی... بی‌رحمی... این تنها عاملی است که زندگی مشترک را، به آسانی، به جهنم تبدیل می‌کند.

علی گرچه خدا نیست ولیکن ز خدا نیز جدانیست برو سوی علی تا که وفا را بشناسی ببر نام علی تا که صفا را بشناسی

اری ای دخترکم ، ای به سرا پا الماس از « حرامی » بهراس قیمت خود مشکن قدر خود را بشناس قدر خود را بشناس

نصیحت میکنم تا زن نگیری تو این قلاده بر گردن نگیری تو که در خانه خود زن نداری خبر از حال زار من نداری نمی گوییم که مامان تو بد خوست اگر یک زن نکو باشد فقط اوست زن من بهترین زنهای دهر است ولی با اینهمه زن عین زهر است (توصیه مهدی سهیلی به پسرش) 😄😄