بریده‌های کتاب دخترک قصه‌ها

دلش می‌خواهد خودش را بپیچد لای فرش و داد بزند. هی فرش را دور خودش بپیچد و هی داد بزند،آن‌قدر که صدایش خفه شود

باید کسی با ایده های بزرگ هم وجود داشته باشد. منظومه ها زمانی خوب کار می‌کنند که حول ستاره ها ساخته شده باشند.

هر چقدر هم به این حرف‌ها اهمیت ندهی، باز هم بعضی از آنها ناراحتت می‌کنند

اما او فقط خیلی آدم امیدواری است.

تقریبا؟ محض رضای مسیح، نمی‌شه که تقریبا تو قایق باشی؛یا تو قایقی یا تو آب. وقتی هم که همه‌ی شما احمق ها افتادین تو آب، چه اهمیتی داره که تو نفر آخری بودی که افتادی؟

وقتی شانس برنده شدن داری که خواستت برای برد بیشتر از ترست برای باخت باشه. هیچ‌کس وقتی ترسیده برنده نمی‌شود.

این هم یک مسئله بزرگ است و هم کوچک؛این که بدانی هستند کسانی که هیچ وقت رهایت نمی‌کننده.

اما سرما هیچ‌وقت او را آزار نمی‌دهد...

"نمیشه تو این شهر زندگی کرد،مایا.آدم تو این شهر فقط زنده است،زندگی نمی‌کنه" هیچ‌کدامشان هیچ ایده‌ای در این باره ندارند که این موضوع چقدر می‌تواند درست باشد.

هر‌چه را می سازی دیگران نابود می‌کنند، اما باز هم بساز،چون در پایان فقط تو هستی و خدا و این مسئله بین شما دوتا است،نه بین تو و دیگران.

اگر صادق باشی،سرت کلاه می‌گذارند،اما صادق باش. اگر مهربان باشی، از سر خودخواهی متهمت می‌کنند، اما مهربان باش. تمامی خوبی های امروزت فردا بدست فراموشی سپرده می‌شود، اما خوبی کن.

جاهایی مثل اینجا چشم امیدشان به جوانانشان است،چون تنها آن‌ها هستند که به یاد ندارند اوضاع قبلا بهتر بود.این می‌تواند یک موهبت باشد

به آدمی که تو زندگیش چیزی رو نداره که بی دلیل عاشقش باشه،اعتماد نکن

پدر گفت: "تصمیم گرفتی؟" "هنوز مرددم." "شک کن دخترم، شک اساس ایمان است"

گاه ناله‌ای آدم را تسکین می دهد، اما من نمی‌توانستم.

گویی حادثه غریبی در راه بود، مثل همه افسانه‌های تلخ.

و به تلخی مرگ، خندیده بود.

میرزا حسن گفت: "به چشم های این مردم نگاه کن، همه مرده‌اند"

چه حرف‌ها! مگر ما می‌توانیم شخصیت آدم‌ها را تعیین کنیم؟ چرا هرکس که به های و هوی دنیا دل نمی‌دهد، می‌شود بی سر و پا؟

و چرا برای داشتن او باید به زمین و زمان التماس می‌کردم؟