بریده‌های کتاب محمد خزائی

این طرز تفکر که در سفر حج اگر بهره‌گیری‌های اجتماعی و سیاسی و اقتصادی بکنیم صفا و خلوص سفر حج از بین می‌رود چه طرز فکری است؟ این ناشی از کجاست؟! این انحراف از کجا پیدا شده است؟ او چگونه خدا را می‌شناسد؟ خدایی که اگر بخواهم به یاد او باشم باید مشغول کسب‌وکار نباشم. در حالی که خدای اسلام این نیست.

تمایل اکثر افراد به این است که کاری که از پس انجام دادن آن برنمی‌آیند، به باد تمسخر بگیرند. فرد حسود گاهی به تعریف و تمجید بیش از حد نیز روی می‌آورد.

انسان امروزی عموما در تمام روز آنقدر مشغول است که گذشت زمان را ادراک نمی‌کند و از آن طرف در شب نیز می‌خوابد و لذا نه از روز و نه از شب و گردش زمین به دور خود، چیزی می‌فهمد،‌ چه رسد به گردش به دور خورشید.

بدرستی که من دانسته‌ام قاعده‌ی روزی را و خوی من نیست که به گزافه دوادو کنم و رنج برم من بی‌ضرورت . به درستی که آنچ روزی من است از سیم و از خورش و از پوشش و از نارِ شهوت چون بنشینم بر من بیاید. من چون می‌دوم در طلب آن روزی‌ها مرا پررنج و مانده و خوار می‌کند طلب کردن اینها و اگر صبر کنم و بجای خود بنشینم بی رنج و بی‌خواری آن بر من بیاید زیرا که آن روزی هم طالب من است و او مرا می‌کشد چون نتوان مرا کشیدن او بیاید چنانک منش نمی‌توانم کشیدن من می‌روم.

فرهنگ علمی ایران به طور عام، بیشتر یک فرهنگ ملالغتی، ریزنگر و ریزاندیش است که از نظام ارباب و رعیتی سرچشمه می‌گیرد. در آن نظام انسان‌ها ناخودآگاه به دنبال انتقاد از دیگران با هدف خودبزرگ کردن‌اند. افرادی نه‌چندان کم درپی مچ‌گیری‌اند و تا با ریزترین نکته‌ای برخورند، آن را بزرگ می‌کنند، بدون آنکه به اصل مسئله و فواید بیشتر آن توجه کنند.

«همه رنج‌ها از آن می‌خیزد که چیزی خواهی و آن میسّر نشود، چون نخواهی رنج نمانَد‌‌.»

امام باقر می‌فرماید: «به خدا سوگند، با ما برائتی از جانب خداوند نیست و بین ما و خدا رابطه‌‌ی خویشاوندی وجود ندارد و برای ما بر خداوند حجتی نیست و ما به سوی خدا جز با اطاعت، تقرب نمی‌جوییم، پس شخصی از شما که مطیع خدا باشد، ولایت ما برای او سود دارد و کسی از شما که عصیان خدا را کند، ولایت و محبت ما برایش سودی ندارد، وای بر شما، فریب نخورید! وای بر شما فریب نخورید!» | وسائل الشیعه، ج11، ص185، روایت 4

«ما هیچ وقت تنها نیستیم، حتی اگر سعی کنیم فراموش کنیم باز هم تنها نیستیم. همیشه در محضر پروردگارمان هستیم، در روشنایی روز و تاریکی شب که مثل کودکان هراسان چهره از او پنهان می‌کنیم. او ما را تنها نمی‌گذارد هرگز. حتی اگر همه پنجره ها را ببندیم و پشت همه درها را بیندازیم، مانعی بر سر راهش نیست. حتی اگر دل‌های خود را از مهر او خالی کنیم و سنگ شود باز در دل ما رخنه میکند.» از داستان «شب مورد بحث»