بریده‌های کتاب Mahdis Amirzadeh

بنی موقع شروع یاد گرفتن زبانی تازه ، هدفی بلند پروازانه برای خودش تعیین می کند : مرتکب شدن حداقل ۲۰۰ اشتباه در روز . او پیشرفتش را با تعداد اشتباهاتش ارزیابی می کند . بنی می گوید : ((هر چه بیشتر اشتباه کنید ، سریع تر پیشرفت خواهید کرد و اشتباهات کمتر می توانند به شما آسیب بزنند. بهترین درمان برای احساس خجالت ناشی از اشتباهات ، ارتکاب اشتباهات بیشتر است .))

شهامت به خرج دادن برای رویایی با سختی یک مهارت منش به حساب می آید و شکل ویژه ای از تصمیم گیری است . چنین کاری نیازمند سه نوع شجاعت است : ۱) کنار گذاشتن روش های در دسترس آزموده شده ۲)قرار دادن خودتان در میدان مبارزه پیش از آنکه احساس آمادگی داشته باشید ۳)نترسیدن از اشتباه کردن

در ازای موتزارت هایی که خیلی زود شروع به درخشیدن می کنند ، چندین باخ وجود دارند که به آرامی پیشرفت می کنند و دیر شکوفا می شوند .

منشی جوان به به پهلو غلتید و سنگریزه ای از روی پل برداشت و در آب انداخت و گفت : _چه مهتابی ! این سنگ چه برقی می زند ! مثل چشم های ملکوت من ، او هم اکنون به یاد من است . آقای مودت آهسته و محبت آمیز گفت : _معذرت می‌خواهم ، ولی چشم های گربه در شب برق می زند. درست است که وضعمان شاعرانه است ، اما شما دیگر شعر های نامربوطی می گویید .

می توانم خواهش کنم که آدرس آینده تان را برای من بفرستید ، یا هم اکنون لطف کنید ؟ گاهی من و ساقی به شما سری می زنیم و خانواده خوشبختتان را می بینیم و یاد این روزها را زنده می کنیم .

باز هم فردا است و یک مسافرت دراز بی فایده و بدون هدف ، ساعت های کشنده در راه ، بی آنکه یک کلمه با هم حرف بزنیم و آن قیافه تلخ و عبوس شما ... بعد یک شهر دیگر و یک خانه دیگر و دوباره همان ... همان و همان ... بی تغییر و بی یک حادثه ...

_خسته ام ...این خستگی چیست ؟ از هواست یا از تنهایی ؟ و کمی هم حال تهوع دارم .

من خود را در آینه جز هیولا چیز دیگری نمی بینم , هیولایی که دور تا دورش را بالش ها و پتوها پوشانده اند و تنها دستی از او بیرون آمده و در کنارش مانده است ۰ آه ، مادر بیچاره ام ! تو حق داری ، تو حق داری که از این هیولا بگریزی و متنفر باشی ۰۰۰۰