بریده‌های کتاب محمدحسام غفوری

در زندگی موقعیت‌هایی پیش می‌آید که آدم باید شش دانگ حواسش جمع باشد. در این موقعیت‌ها، اگر یک یار باوفا نداشته باشد، کلاهش پس معرکه است.

آدمی که به خودش دروغ بگوید و دروغ‌های خودش را باور کند، دیگر نمی‌تواند حقیقت درون خودش یا درون دیگران را بشناسد، و در نتیجه، نمی‌تواند برای خودش و دیگران احترام قائل باشد. وقتی هم که برای دیگران احترام قائل نباشد، عشق و محبت را از دست می‌دهد. وقتی محبت را از دست داد، آن‌قدر خودش را تسلیم شهوات و لذت‌جویی‌های حقیر و بی‌مقدار می‌کند تا به سطح حیوانیت محض برسد.

اگر دانشمندان، فلاسفه و جلادان سراسر دنیا به سلول او می‌آمدند و کتاب‌ها، نیشترها، تبرها و طناب‌های دار را در مقابلش قرار می‌دادند و سعی می‌کردند به او ثابت کنند مرگ وجود دارد، که انسان می‌میرد، اصلا زودتر از این‌ها آدم می‌تواند کشته شود و هیچ‌کس هم فناناپذیر نیست، فقط موجبات تعجب او را فراهم می‌کردند. چه‌طور است که فناناپذیری وجود ندارد، در صورتی که او خود حالا دیگر فناناپذیر شده است؟ آخر از کدام فناناپذیری و از کدام مرگ می‌توان سخن گفت، در حالی که او دیگر مرده و فناناپذیر شده و در مرگ است که زنده است، همان‌طوری که در زندگی هم زنده بود؟

اگر آدم، به طور معین و دقیق، از روز و ساعت مرگ خویش باخبر بود، زندگی کاملا غیر ممکن می‌شد.

اصل ایمان است. اگر ایمان داشته باشی یک تکه چوب کنده از یک در کهنه هم تبدیل به شیئی مقدس می‌شود، و اگر ایمان نداشته باشی تمام صلیب مقدس یک لنگه در کهنه است.

آن‌هایی که در جریان اسرارند وقت نوشتن ندارند و آن‌ها که وقتش را دارند در جریان اسرار نیستند.

راستی که آدم‌ها خیلی سقوط کرده‌اند! مرده‌شورشان ببرد! آنقدر تنشان را بی‌مصرف گذاشته‌اند که تن لال شده است، و حالا فقط با دهانشان می‌توانند حرف بزنند.