بریده‌های کتاب ماهان خلیلی

تنها بدان خدایی ایمان دارم که رقص بداند.

تاب آوردن زندگی دشوار است: اما خود را چنین نازپروده‌ منمای! ما همه نرینه و مادینه خران خوش خط و خال بارکش ایم!

با من می‌گویید «تاب آوردن زندگی دشوار است.» پس گردن فرازی‌ات در بامداد و افتادگی‌ات در شامگاه از چی ست؟

شما آنگاه که آرزومند اوج گرفتن‌اید، روی به بالا دارید؛ و من روی به پایین، زیرا که اوج گرفته‌ام!

از سرسری خوانان بیزار ام.

انسان چیزی‌ست که بر او چیره می‌باید شد! ازین‌رو می‌باید به فضیلت‌هایت عشق‌ورزی؛ زیرا که بر سر آن‌ها فنا خواهی شد.

«من یکسره تن هستم و جز آن هیچ؛ و روان تنها واژه‌ای است برای چیزی در تن.»

«همیشه وقتی با کسی صحبت می‌کردم مطمئن می‌شدم که آینه‌ای دم دستم باشد که خودم را در آن ببینم. خودم را حین حرف زدن می‌دیدم و بگویی نگویی مرا هوشیار نگه می‌داشت، چون خودم را می‌دیدم همان‌طور که دیگران می‌دیدندم...»

خفتن هنری کوچیک نیست: برای آن سراسر روز را بیدار می‌باید بود.

لیک «آن جهان» سخت از انسان نهان است؛ آن جهان نامردمانه‌ی از مردمی بری که یک «هیچ» آسمانی است. باری، بطن هستی با انسان جز به صورت انسان سخن نمی‌گوید.

خستگی بود که خدایان و آخرت‌ها را همه آفرید؛ خستگی‌ای که می‌خواهد با یک جهش، با جهش مرگ، به نهایت رسد؛ خستگی‌ای مسکین و نادان، که دیگر «خواستن» نمی‌خواهد.

آفریدگار می‌خواست چشم از خویش برگیرد، پس جهان را آفرید.

در همان دم فهمید که مادربزرگش از روی خست دست خود را توی نجاست فرو نبرده است بلکه این کار را از روی احتیاج وحشتناکی است که باعث می‌شد در این خانه دو فرانک پول هنگفتی باشد.

در هر صورت با اینکه دریا و آفتاب و بازی‌های محله خوشی‌های مجانی بود اما سیب‌زمینی سرخ کرده و شکرپنیر و شیرینی عربی و مخصوصا در مورد ژاک، پاره‌ای از از مسابقات فوتبال یک خرده پول می‌خواست.

هنوز چه بسا چیزی کرم‌وار درون شماست. روزگاری بوزینه بودید و هنوز نیز انسان از هر بوزینه بوزینه‌تر است.

«چه بسا این قدیس پیر در جنگل‌اش هنوز چیزی از آن نشنیده باشد که خدا مرده است!»

برادران، شما را سوگند می‌دهم که به زمین وفادار مانید و باور ندارید آنانی را که با شما از امیدهای ابرزمینی سخن می‌گویند. اینان زهرپالای اند، چه خود دانند یا ندانند.

نویسندگان تعطیلات: خرده بورژواهایی که سالی یک داستان کوتاه یا پنج‌شش‌تا شعر می‌نویسند، بلکه زندگی‌شان را کمی آرمانی کنند. به خاطر سلامتی.

نمی‌توانست از دست کشیدن روی شکمش خودداری کند. فکر کرد «این‌جاست» این‌جا. یک چیز زنده و بدشانس مثل خودش. یک زندگی پوچ و زاید مثل خودش.

«آیا این بچه می‌تواند زندگی کند؟ من که گندیدم.»