بریده‌های کتاب just a reader

بازی توبیاس هاثورن مرا خارق‌العاده نکرد. او به من چیزی را نشان داد که از قبل بودم.

من تغییر کردم. اگر نکرده بودم، شاید چیزها فرق می‌کردند، اما دیگر راه برگشتی وجود نداشت.

آدم‌ها به ندرت متوجه می‌شوند که همیشه با لب هایشان دروغ و با چشم‌هایشان راست می‌گویند.

درنهایت احساساتمان است که تضعیفمان می‌کند، نه اعمالمان.

از کرهٔ زمینی که در آن سکونت داشتیم غافل شدیم و همه چیز را هدر دادیم و هدر دادیم.

تصور می‌کنم کسی به من کتابی داده تا بخوانم، داستانی که مرا از عذاب ذهنی‌ام دور کند.

۴۵۷۲۰ تماشایش کردم که شمرد. تا ۴۵۷۲ پنج ساعت طول کشید. فقط بعد متوجه شدم که داشت نفس هایش را می شمرد.

خودم را محکوم کرده ام به یک عمر تنهایی که در آن هیچ رفیقی ندارم و هیچ ذهن و عقیده ای نیست جز ذهن و عقیده خودم.

گاهی مغز آدم شروع می کنه به چرخش فرقی نمیکنه چیکار کنی همون افکار تکراری مدام تکرار میشن، دوباره و دوباره. تو یه چرخه گیر می‌کنی و وقتی که داخل اون چرخه باشی، نمی تونی فراتر از اون ببینی. مدام با همون احتمالات بی پایان روبه رو میشی، چون جوابی که نیاز داری...خارج از چرخه ست. حواس پرتی فقط حواس پرتی نیست. گاهی تو رو از اون چرخه بیرون می‌کشه و وقتی که خارج شی، وقتی که ذهنت دست از چرخیدن برداره... چیزهایی که قبلا ندیده بودی رو می‌بینی.

نظرات من نباید این‌قدر راحت نظرت رو عوض کنه. پای عقایدت بمون، دلالو. منطقی و شفاف بحث کن. حتی اگر من مخالف باشم.

گاهی آرزو میکنم کاش می‌توانستم مدتی از پوسته‌ی خودم خارج شوم. دلم میخواهد این جسم خسته را ترک کنم؛ اما زنجیرهایم بسیار، و وزنه هایم بی اندازه سنگین است.

یادآوری کوچکی است، اما برای زخم زدن به جانم کفایت می‌کند.

ذهنم انباری از احساسات انسانی به دقت سازمان‌یافته است.

همیشه یه راز دیگه وجود داره. دست وقتی که فکر می‌کنی آخرین مسیر مخفی، آخرین تونل، آخرین راز داخل دیوارها رو پیدا کردی... همیشه یه دونه دیگه هم هست.

من زندگی ام را لابه لای صفحات کتاب ها سپری کرده ام. در نبود ارتباطات انسانی با شخصیت‌های کاغذی پیوندی نزدیک داشتم در خلال داستان‌های بافته در تاروپود تاریخ عشق و شکست را زندگی کردم با آنها نوجوانی را تجربه کردم دنیای من شبکه در هم تنیده ای از کلمات است عضو را به عضو استخوان را به زردپی و افکار و تصاویر را به هم متصل کرده است. وجود من متشکل از حروف است شخصیتی که با جملات خلق شده ساخته و پرداخته تخیلات داستانی است.

مردم در گذشته امید می‌خواستند دل‌شان میخواست فکر کنند اوضاع می تواند بهتر شود دل‌شان می‌خواست باور کنند می‌توانند به عقب بازگردند و دوباره دل مشغول شایعه ها و ایام تعطیلات و مهمانی های شنبه شب‌ها شوند.

در این دنیا امید از لوله‌ی تفنگ جاری‌ست.

اعتقادات، اولویت ها، ترجیحات، تعصبات و طرز تفکرها بین‌مان تفرقه انداخته بود. فریبمان داده بود. تباهمان کرده بود.

من به رفتن آدم‌ها عادت داشتم. خوب بلد بودم از هیچ‌کس انتظاری نداشته باشم.

حقه‌ی فرار از حس طرد شدن این بود که هرگز به دلت اجازه ندهی برای کسی که تو را ترک کرده بود؛ دل‌تنگ شود.