بریده‌های کتاب آوان

و در دریاست که به یک پایان آبی می‌رسیم.

به چشم او، آسمان آبی و رنگ آبی تمثیل وحدت ازلی‌ است.

تماشای آبی آسمان تماشای درون است. رسیدن به صفای شعور است. آبی، هسته‌ی تمثیل مراقبه و مشاهده است.

آبی بود که صدا می‌زد. این رنگ در زندگی‌ام دویده بود. میان حرف و سکوتم بود. در هر مکثم تابش آبی بود. فکرم بالا که می‌گرفت آبی می‌شد. آبی آشنا بود.

این هوا آشنا بود. از دریچه های محرمانه‌ی خواب هایم تو آماده بود.

عبادت را همیشه در خلوت خواسته ام.

هیچوقت نگو که دیگر زیبایی در جهان وجود ندارد. همیشه چیزی پیدا می‌شود که تو را شگفت زده کند...

آموختم که شجاعت به معنای نداشتن ترس نیست، بلکه به معنای چیره شدن بر آن است.

اگر نتوانی چیزی را رها کنی، امکان ندارد در آن شکست بخوری.

وقتی رویایی در سر داریم، یعنی می‌توانیم به آن دست بیابیم.

اگر اجازه ندهی افراد بیش از حد نزدیکت شوند، نمی‌توانند به تو آسیبی برسانند.

افراد اگر مدتی طولانی در جوار زیبایی باشند حس زیباشناختی خود را از دست می‌دهند.

مگر عشق مثل نفس کشیدن نیست؟ مگر عشق غریزی نیست؟ چیزی که از لحظه‌ی متولد شدنمان آن را بلدیم؟ یا شاید هم عشق مثل صحبت کردن به زبان فرانسوی است که اگر کسی آن را به شما یاد ندهد، هیچوقت آن را فرانخواهید گرفت و اگر تمرین نکنید فراموشش می‌کنید...

اگر وقتی کودک هستید کسی را نداشته باشید که دوستتان بدارد یا شما او را دوست داشته باشید، پس چطور راه دوست داشتن را یاد بگیرید؟

کلمات فقط وقتی ارزش دارند که معنایشان را احساس کنیم. در این صورت فراموش‌شان نخواهیم کرد، مگر نه؟

وقتی کسی که دوستش دارید دروغ می‌گوید، می‌توانید متوجه دروغش شوید، با این حال چیزی که نمی‌دانید این است: چرا؟

باور داشتن به هر انسانی، یکی از بهترین هدایایی است که می‌توانید به او بدهید. رایگان است، ولی نتایجی گران‌بها دارد.

گاهی بهترین کار این است که اجازه دهید مردم فکر کنند شما پیرو آنان هستید تا زمانی که مطمئن شوید بدون آنها هم از پس خودتان بر می‌آیید.

کلماتی که من نوشته‌ام تنها چیز هایی هستند که از من به یادگار می‌مانند.

داستان ها درمورد گذشته‌مان به ما درس می‌دهند، حال را برایمان غنی می‌کنند و می‌توانند آینده‌مان را پیش‌بینی کنند.