بریده‌های کتاب •سیـ‌فاءـد•

امام حسین علیه السلام: «أَمَّا بَعْدُ فَکَأَنَّ الدُّنْیا لَمْ تَکُنْ وَ کَأَنَّ الْآخِرَةَ لَمْ تَزَلْ وَ السَّلَامُ.» انگار دنیا هیچ وقت وجود نداشته و آخرت پیوسته بوده و هست. و السّلام.

«واشَوقاهُ! إلی مَن یَرانی و لا أراهُ» «آه از شوقی که به دیدار کسی دارم که او مرا می‌بیند و من او را نمی‌بینم!»

چه بسا خواسته‌هایی داری که اگر داده شود، مایه‌ هلاکت دین تو خواهد بود. [ نامه‌ی ۳۱]

در روایت داریم: «مانَظَرَ إلَیها مَنْذُ خَلَقَها» ‹از روزی که این دنیا را خلق نمود به آن نظر نکرد›

هرکس در کوچه بنی‌هاشم، به زهرا ‹س› نزد، اینجا به علی‌اکبر زد...

خدا هم مثل رفیق آدمه. وقتی رفیق آدم چیزی از آدم خواست، لطفش به این است که بی‌حکمت و بی پرس و جو بدهی، اگر حکمتش را بدانی که به خاطر حکمت داده ای، نه به خاطر لوطی گری.

مگر یک دل چقدر جا دارد؟