بریده‌های کتاب عرفان صادقی

زبان برای انتقال اندوخته‌های ذهنی وسیله‌ی ناقصی است، بنابراین عملکردش نیز مانع ایجاد ارتباط است. .‌..احتمال همسو شدن افکار خواننده و نویسنده از طریق زبان، به میزان تمایل آنان در تشریک با یکدیگر بستگی دارد.

نویسنده و خواننده باید یکدیگر را بفهمند، اگر این عمل انجام گیرد، ارتباط برقرار شده و معجزه‌ی یک روح در دو بدن به وقوع می‌پیوندد.

متاسفانه، خود او نیز در برابر صدای درونش ناشنوا بود. بیان هنری به‌خودی‌خود تنها شکلی از بیان احساسات است، نه راهی برای پرداختن به آن.

اما شاید بهتر باشد که برای خودت قهرمان جدیدی پیدا کنی؛ قهرمانی که بتواند ابراز وجود کند. برای بهبودی، باید خودت قهرمان خودت بشوی.

پزشکان معمولا حالت فاتحان را می‌گیرند و بیمار مادرمُرده همیشه حقیر و کوچک به نظر می‌رسد. شبیه یکی از غلامان یا بردگان پزشک.

درخواهی یافت که نمی‌توان باد را در مشت گرفت و خطاب به درخت فریاد زد:《مراقب باش، از خودت محافظت کن.》

همه ما تا حدودی خود را انکار می‌کنیم و به خود خیانت می‌کنیم و اغلب از آن بی‌خبریم

《... بزرگترین اشتباه زمانه‌ی ما در درمان جسم انسان‌ها این است که پزشکان ذهن را جدا از بدن در نظر می‌گیرند.》

هر یک از ما ممکن است در هر زمانی تسلیم شویم، اما هرچه بیشتر بتوانیم درمورد خود بیاموزیم، کمتر مستعد تبدیل شون به قربانیان منفعل هستیم.

من آرامش خیال را در همه چیز جسته‌ام، اما آن را در هیچ کجا نیافته‌ام، مگر در گوشه‌ای با کتابی.

اگر بتوانیم افراد را وا داریم که به مدت کافی با ما صحبت کنند، درمورد هر موضوعی باشد فرقی نمی‌کند، دیر یا زود نکته‌ای از زیر زبانشان در می‌رود و دستشان رو می‌شود.

عشق ممکن است باعث سلامتی یا خوشبختی شود‌. ولی نمی‌توانید به مردم چیزی را بدهید که لیاقت داشتتش را ندارند.

برای کسی که طرح‌های مبتکرانه‌ای دارد، اما فقر اجازه‌ی پیاده کردن آنها را نمی دهد، وضعیت غیرقابل تحملی پیش می‌آید.

اگه بتونی فقط چند لحظه پرنده باشی، سقوط کردن دیگه مهم نیست.

کتاب‌ها جاسوس‌هایی از یک جهان موازی‌اند

بشر منبع شر در این جهان است، ما ویروس خودمان هستیم.

سکوت گوش‌خراشی‌ است که در صورت آدم‌ها، در حرکات‌شان، در نوع نگاه‌شان به یکدیگر دیده می‌شود. انگار زندگی همه توقیف شده، انگار منتظر بودند این کابوس تمام شود.

ماه، همچون خدایی عجیب به نظر می‌رسد.