بریده‌های کتاب Brilliant Reader

زمانی که نتایج یک پژوهش درمی آید، برای چه کسی مفید است؟ طبعا برای این نیست که در روزنامه یا مجله ای چاپ شود، بلکه برای این است که مدیران موسسه سریع تصمیم بگیرند و از اتفاقی که دارد می افتد، جلوگیری کنند، تغییر بدهند و حرکت به سمت مطلوب ایجاد شود.

ما در زمینه کتابداری با نیاز های اجتماعی بسیاری روبرو هستیم که نمی توانیم به آنها جواب بدهیم، چون برنامه های دانشگاهی ما با نیازهای واقعی تطبیق نمی کند و بخش هایی از آن هم که تطبیق می کند، هیچ وقت تدریس نمی شود.

مشکل اینجاست که رشته کتابداری در جامعه جایگاهی ندارد. جامعه ما هنوز جامعه ای است که موضوع خواندن را شعار گونه مطرح می کند و جدی نمی گیرد. محیط دانشگاهی ما هم محیطی نیست که اساسا از روش جزوه گویی خیلی فراتر رفته باشد.

اینکه کتابدار باید کتابخانه های دانشگاه را اداره کند، در ذهن مدیران جا نیفتاده و مصوبه ای در دانشگاه ها هست که می گوید مدیر کتابخانه باید از اعضای هیئت علمی باشد. خب ممکن است افراد در رشته های خودشان خیلی فاضل باشند، ولی اصلا به درد این کار نخورند.

کار کتابخانه باید قانونمند باشد، هر قدم ثبت بشود، قابل ادامه دادن باشد، و قائم به شخص نباشد.

اگر جامعه از نظر فرهنگی متحول نشود، در سایر زمینه ها هم تحول پیدا نمی کند و جامعه ای که بخواهد فقط روی نخبگان حرکت کند، هرگز جامعه پیشرفته ای نخواهد شد.

در طول زندگی، همیشه از مادرم شنیده بودم که انسان باید بخشی از درآمد و توانایی هایش را در خدمت جامعه و به صورت داوطلب مصرف کند.

در دنیایی که بعضی وقت ها، و به ندرت معنادار به نظر می رسد، یک داستان معمایی می تواند افت و خیزهای زندگی را در پی رنگی که سرانجام منطقی به نظر برسد ارائه دهد. پاسخی برای سوالی پیدا می شود و احساس رضایت ناشی از آن بی اندازه است.

یک داستان خوب پلیسی ثابت می کند که برای بعضی پرسش ها،هیچ پاسخی وجود ندارد.

هدف ادبیات فاخر آشکار کردن آن چیزی است که پنهان شده و نور تاباندن بر چیزی که در تاریکی مانده است.

کلمات شاهدی بر زندگی اند: آنها آنچه روی داده را ثبت می کنند و به همه آن رنگ واقعیت می بخشند. کلمات ، داستان هایی را خلق می کنندکه تبدیل به تاریخ و ماندگار می شوند.حتی قصه ها هم تصویرگر حقیقت اند

همان طور که گوگل به فعلی تبدیل شده که معنایش جست و جوی اطلاعات در محیط بر خط است، انجام دادن کاری به خاطر "گرام" یا پیرایش زندگی ها به نحوی که "لایق اینستاگرام" شوند، باعث شده است که اینستاگرام به مترادف جهان پیرامون ما تبدیل شود.

ضمنا هرچه در سلسله مراتب اداری بالاتر بروید می بینید مدیران بی خیال ترند، اما در عین حال اقتدار اسمی بیشتری دارند.

می توان گفت مردان همیشه کارهای خاطره ساز را برای خود بر می دارند و کارهایی که باید هنگام انجامشان خاطره تعریف کرد به زنان می سپارند. هرچه جامعه ای مرد سالارانه تر باشد و مردان تسلط بیشتری بر زنان داشته باشند، این قضیه بیشتر صدق می کند.

کار به زعم ارسطو، هرگز آدم را فرد بهتری نمی کند؛ اتفاقا بدترش می کند، چون وقت زیادی می گیرد و آدم سخت می تواند به وظایف اجتماعی و سیاسی اش برسد.

یکبار هم نشنیدم سرپرست کنار کارمند بنشیند و صاف و ساده، قواعد را برایش توضیح دهد که کی باید کار کند، کی نباید کار کند و وقتی کار ندارد چه رفتارهایی مجاز و غیر مجازند.

گویا در جامعه ما قانونی کلی هست که هرچه کارمان به دیگران منفعت آشکار تری برساند مزد کمتری بابتش می گیریم.

مهم ترین انقلابی که ایران در قرن بیستم از سر گذراند، در واقع گذار از روستا به شهر بود.

انقلاب اسلامی بیشتر انقلاب حجه الاسلام های جوان بود تا آیت الله های سالخورده حافظ سنت.

باید این را بپذیرم که بعضی ها را هیچ جور نمی شود از هم جدا کرد. چه درست و چه غلط، باید بمانند کنار هم و با هم زندگی کنند و گاهی بزنند توی سر و کله هم.