بریده‌های کتاب رزیِ رادیو سکوت ؛

بزرگ شدن برای بعضی دخترها چیزی نیست که انتخابش کرده باشند؛ برخی دخترها مجبورند بزرگ شوند. «برای پسرها شاید گاهی دنیا بر وفق مرادشون بچرخه، اما دنیا تقریبا همیشه بر ضد ما دخترهاست.»

بدترین چیزی که درباره شما می‌دانیم این است که به شما وابسته‌ایم. که کارهای شما روی زندگی ما تاثیر می‌گذارد؛ نه فقط کارهای کسانی که ما انتخابشان می‌کنیم، نه فقط کارهای آن‌ها که دوستشان می‌داریم، بلکه حتی کارهای شما آدم‌های بی‌شعور. همین شماها که هیچ صفی را رعایت نمی‌کنید، همین شماهایی که نمی‌توانید درست رانندگی کنید، همین شماهایی که از سریال‌های مزخرف تلویزیون خوشتان می‌آید و توی رستوران بلندبلند حرف می زنید. همین شماها که کج پارک می‌کنید و به حزب‌ها و آدم‌های ناجور رای می‌دهید. شماها بر لحظه‌لحظه زندگی ما تاثیر دارید. خداوندا! به همین دلیل است از شما بی‌زاریم!

یاد می‌گیرد که مردم یک دروغ ساده را ترجیح می‌دهند به یک راست پیچیده، چون دروغ مزیتی دارد که شکست ناپذیرش می‌کند: حقیقت باید بتواند تمام جزئیات یک حادثه را باز کند و شرح دهد، اما دروغ فقط کافی است باورکردنی باشد.

ساده‌ترین دلیل بدترین کارهای ما مردم این است که نمی‌خواهیم بپذیریم اشتباه کرده‌ایم.

شاید برخی آدم‌ها بی‌قرارند و دنبال جنگ، حتی شده با خودشان.

از آن پدرها نبوده که بتواند بگوید چقدر عاشق همسر و بچه‌هایش است. امیدش همیشه به این بوده که بتواند با کارهایش این را نشان دهد.

«حالا هرچیزی که هستیم در درجه دوم قرار می‌گیره، چون حالا دیگه در درجه اول پدر و مادریم!»

همه می‌پرسیدند: «آدم چطور می‌تونه از پس همچین اندوهی بربیاد؟» و تنها جواب پیتر این بود که آدم نمی‌تواند. آدم فقط به نفس کشیدن ادامه می‌دهد و بس.

ما سرانجام در نقطه‌ای از زندگی از تحمل رنج روح هم خسته می‌شویم.

«فاطمه، یادت می‌آد وقتی بچه‌ها کوچیک بودن؟ می‌رفتیم دم پیش‌دبستانی دنبالشون؟ از دور می‌دویدن و خودشون رو پرت می‌کردن توی بغلمون. نگران نبودن بیفتن، چون مطمئن بودن می‌گیریمشون. اون لحظه بهترین لحظه عمر من بود.»

فاطمه عاشق مردم اینجا است، چون وانمود می‌کنند همه‌چیز رو به راه است. زندگی سخت است، درد دارد و آن‌ها به این معترف‌اند.

زندگی چیز ترسناک عجیبی است. همه وقتمان را صرف کنترل آن می‌کنیم اما اتفاقاتی ما را شکل می‌دهند که هیچ کنترلی بر آن‌ها نداریم.

وقتی مرگ به زندگی‌مان پنجه می‌اندازد، زندگی عادی امری می‌شود بسیار بسیار دور از دست. اندوه مثل یک جانور وحشی ما را چنان به دام تاریکی می‌کشد که بازگشت به خانه ناممکن می‌نماید. دیگر نخواهیم خندید. درد چنان در درونمان می‌پیچد که حتی تصور عادت کردن به آن هم ممکن نیست.

آن‌ها همه آنچه را خودشان از آن محروم بودند به فرزندانشان داده‌اند: داشتن اختیار زندگی خود بدون جنگ هرروزه.

«مسخره‌ترین چیز داشتن خانواده اینه که هیچ‌وقت کافی نیستی.»

همه ما در اعماق وجودمان می‌گوییم ای کاش افسانه‌ها به همین سادگی بودند، چون دوست داریم هم چنین باشد. اما جامعه مثل یخ است، نه مثل آب، سریع جهتش را عوض نمی‌کند و جاری نمی‌شود، چون تو این‌طور می‌خواهی، بلکه مثل یخچال‌ها یانتی‌متری حرکت می‌کند. و گاه اصلا هیچ تکانی نمی‌خورد.

زمان می‌گذرد و بیشتر ما درگیر اینیم که صبح‌ها بتوانیم خودمان را از تخت بیرون بکشیم.

چیزهای زیادی هست که بوبو باید از او می‌پرسید. این است کاری که مرگ با ما می‌کند. مثل یک گفت‌وگوی تلفنی است، به محض اینکه گوشی را می‌گذاریم، یادمان می‌آید چه باید می‌گفتیم.

دیوید می‌خواهد او را در آغوش بگیرد. موضوع درخور توجهی است؛ اینکه فراموش کنی چطور باید کسی را در آغوش بگیری.

«یادت هست همیشه می‌گفتی خیلی بلندپروازی، این‌طوری معشوقه پیدا نمی‌کنی؟ تقصیر توئه، چون دلم می‌خواد کسی رو پیدا کنم که اون‌طوری که تو و پدر به هم نگاه می‌کنین به من نگاه کنه.»