بریده‌های کتاب Artemis

همه چیز درست می شود. یا، اگر هم نشد، همه چیز خواهد بود، پس نگران نباشیم.

اما هرگز نمی توانی مطمئن باشی.در مورد آینده این اصل قضیه است. تو نمیدانی . در مرحله ایی باید بپذیری که نمیدانی . باید پشت سرهم ورق زدن را کنار بگذاری و فقط روی صفحه ای تمرکز کنی که در آن هستی.

ما دقیقا همان کسی نیستیم که به دنیا آمدیم . کسی هستیم که به آن تبدیل می شویم . چیزی هستیم که زندگی از ما می سازد.

این طور گفتنش اشتباه است. موسیقی وارد نمی شود. موسیقی در درون هست. موسیقی به سادگی آنچه را آنجاست آشکار میکند، موجب می شود متوجه حس هایی شوی که الزاما نمی‌دانستی در درون تو وجود دارند و در اطراف چرخ می زند و همه ی آنها را بیدار می کند. نوعی تولد دوباره.

اولین فن آوری منتهی به اخبار دروغ اینترنت نبود، متون چاپی بود. کتاب های که خرافات را مستحکم میکردن.

اما تاریخی که آن‌را زنده کرده اید با تاریخی که در یک کتاب می‌خوانید یا روی صفحه تلویزیون میبینیدفرق می‌کند.

هر انسان محدودیت های دید خودش را محدودیت جهان می‌پندارد.

ما بنده‌ی زمانیم و قرار زمان برگذشتن است...

عجیب است که گاهی احساس ضعف و شکنندگی می‌کنم و گاهی احساس شجاعت و بی پروایی.آیا همه چنین حسی دارند؟ آیا آدم ها وقتی بزرگ می‌شوند همیشه احساس بالغ بودن و عاقل بودن و اطمینان می‌کنند ؟

«شماهایی که همچین جاهایی می آین و سعی می‌کنین بزرگ شین خیلی شجاعین. خیلی سخته مگه نه؟» «چی سخته ؟» «این‌که سعی کنی خودتو کشف کنی.» مینا سرش را به علامت تایید تکان داد. «راه های زیادی برای انجام این کار هست، مینا.هرکدوم از ما یک روش متفاوت رو برای انجام این کار انتخاب می‌کنیم. می دونی؟این روند تا آخر عمرت ادامه داره.»

همیشه صدایش را تا نیمه میشنوم و تصویرش را تا نیمه میبینم، انگار او شخصی است که به خوابت می آید و هرچه بیشتر درباره اش فکر می کنی، سخت تر به یادش می آوری.

بازهم شب شده. بهار فصل عجیبی است. سال باید به سمت تابستان حرکت کند ، اما گاهی به نظر می‌رسد عقب گرد کرده و دوباره به سمت زمستان می رود.

مجبور نیستی برای این که کسی را درک کنی از جیک و پیک زندگی اش مطلع باشی.

نوشتن مثل سفر کردن است و هر کلمه قدمی خواهد بود که مرا هرچه بیش تر در دنیای ناشناخته ایی پیش می برد. ببینید کلمات چطور روی صفحه حرکت می‌کنند و فضای خالی را پر می کنند.

نقل از امام حسین علیه السلام: به خدا سوگند خون من از جوشش نخواهد افتاد تا (خدا) مهدی (ع) را بر انگیزد و او انتقام خونم را از هفتاد هزار منافق کافر فاسق بستاند.

از آنجا که اسکارلت خیلی جوان بود، حیرت میکرد که مردم چطور تا این حد خودخواه و بی عاطفه اند و تا این اندازه به درد های درون او توجه ندارند! دنیا همان حال پیش می رود و کوچک ترین وقفه ایی در حرکت ان حادث نمیشود.

الن در بسیاری از موارد، سادگی و صراحت این مردم را ستایش میکرد، زیرا گذشت و اغماضشان کم بود و در عین حال «همدیگر را به هرچه که داشتند، ارزش میگذاشتند.»