بریده‌های کتاب علی سلطانی

چنانکه نیچه میگوید : کسی که در زندگی خود "چرایی" برای زیستن داشته باشد ، هر چگونه ای را پشت سر میگذارد .

کسانی که رابطه ی میان چگونگی فکری و امید و جرأت یک انسان را با نا امیدی و درجه ی ایمنی از بیماری میدانند ، به خوبی آگاهند که از بین رفتن و نابودی ناگهانی امید و جرأت میتواند تأثیری کشنده داشته باشد .

چون تصوری دقیق از عواطف رنج کشیده بیابیم ، دیگر *عواطف* رنج نخواهند کشید .

ما که در اردوگاه کار اجباری زندگی میکردیم ، مردانی را به یاد می آوریم که کلبه به کلبه سر میزدند و دیگر زندانیان را دلداری میدادند و حتی آخرین تکه نان خود را به آنان میبخشیدند ، هرچند تعداد این افراد کم بود ، اما همین تعداد کم هم نشان میداد که میتوان همه چیز را انسان گرفت مگر یک چیز ؛ آزادی انسان در انتخاب رفتارش در هر شرایط و نیز انتخاب راه خود .

اوتو حالا تو کجایی؟ زنده ای ؟! از آخرین باری که با هم بودیم و از هم جدا شدیم بر سرت چه آمده؟ آیا همسرت را دیدی ؟ یادت هست که چگونه از تو تمنا میکردم تا کلمه به کلمه وصیتم را به ذهن بسپاری و تو مثل کودکان اشک میریختی !

بیشتر احساس مرگ میکردیم تا زندگی ، یک حس غریزی در درونم موج میزد که من خیابان ها ، میدان ها و خانه های دوران جوانیم را با چشمان یک "مُرده" ، مُرده ای که از دنیای دیگری برگشته ، می نگرم .

بوغِ قطار صدای دلخراشی برآورد ؛ انگار ناله دردناک و ترحم آمیز کسی بود که به سوی فنا و نیستی در حرکت است .

چنانکه داستایفسکی میگوید : « من تنها از یک چیز هراس دارم و آن اینکه شایستگی رنج هایم را نداشته باشم »

این را در اردوگاه آموخته بودم : عشق از وجود *مادی* معشوق برتر و بالاتر است و و معنی حقیقی و ژرف خود را در هستی و وجود *روحانی* او می یابد حال دیگر تفاوتی نمیکند که محبوب حضور داشته باشد یا نداشته باشد زنده باشد یا نباشد !