چنانکه نیچه میگوید : کسی که در زندگی خود "چرایی" برای زیستن داشته باشد ، هر چگونه ای را پشت سر میگذارد .

کسانی که رابطه ی میان چگونگی فکری و امید و جرأت یک انسان را با نا امیدی و درجه ی ایمنی از بیماری میدانند ، به خوبی آگاهند که از بین رفتن و نابودی ناگهانی امید و جرأت میتواند تأثیری کشنده داشته باشد .

چون تصوری دقیق از عواطف رنج کشیده بیابیم ، دیگر *عواطف* رنج نخواهند کشید .

ما که در اردوگاه کار اجباری زندگی میکردیم ، مردانی را به یاد می آوریم که کلبه به کلبه سر میزدند و دیگر زندانیان را دلداری میدادند و حتی آخرین تکه نان خود را به آنان میبخشیدند ، هرچند تعداد این افراد کم بود ، اما همین تعداد کم هم نشان میداد که میتوان همه چیز را انسان گرفت مگر یک چیز ؛ آزادی انسان در انتخاب رفتارش در هر شرایط و نیز انتخاب راه خود .