بریده‌های کتاب چطور زندگی می کنید؟

دنیا پر است از انسان هایی که خوب اما ضعیف اند‌. شاید روح قهرمانی که خودش را فدای پیشرفت بشر نمی کند پوچ و خالی باشد، اما خوبی هم بدون روحیه ی قهرمانی اغلب پوچ و بی ارزش است.

چیزهایی که تو از ته قلبت احساس کنی، در اعماق قلبت، هرگز سر سوزنی تو را گمراه نمی‌کنند.

ما قادریم خودمان تصمیم بگیریم چگونه انسانی بشویم. پس اشتباه گریز ناپذیر است. ولی... ما می توانیم خودمان تصمیم بگیریم چگونه انسانی بشویم. پس می توانیم از اشتباهاتمان عبرت بگیریم.

البته هرگز کسی آرزوی چنین چیزهایی را ندارد، اما به لطف غم، سختی،مشقت و رنج است که ما به معنای انسان حقیقی می رسیم.

مثلاً هر فرد لذت نقاشی، مجسمه سازی و موسیقی را فقط از راه تجربه کردن آنها کشف خواهد کرد. تو هیچ وقت نمی‌توانی کسی را به درک هنر فاخر برسانی، تا وقتی که خودش آن را از نزدیک ببیند. در مورد این موضوع خاص ما به چیزی بیشتر از چشم و گوش معمولی خود نیاز داریم. برای لذت بردن از هنر، تو باید از چشم و گوش درونت استفاده کنی. "باید قلبت را بگشایی و آن را لمس کنی."

آن قدر احساس نزدیکی می کردند که نیازی به حرف زدن نبود. چه خوب بود که همان جا در سکوت دراز بکشند :)

به اون اندازه که ما انگشت روی اشتباهاتمون میذاریم، بهشون فکر می کنیم و افسوسشون رو میخوریم، کارهای خوبمون جزء دل مشغولی هامون نیستن.

اما، کاپر، نیاز به گفتن نیست که بشر باید انسان باشد. این که میان آدم ها روابطی غیرانسانی حاکم باشد بسیار شرم آور است. حتی روابط بین افراد کاملاً غریبه باید انسانی باشد.

مهم‌تر از اینکه دیگران چه فکر می‌کنند، مهم‌تر از هر چیزی، این است که تو باید اول خودت حقیقتاً و عمیقاً پی ببری بزرگی انسان در چیست.

اگر سفت و سخت به این باور چسبیده بودیم که سیاره ما مرکز جهان است، بشر هیچ وقت نمی‌توانست حقیقت جهان را درک کند و همینطور وقتی آدم‌ها اتفاق‌های زندگی را با محور قرار دارد خودشان قضاوت می‌کنند، حقیقت جامعه‌ را درک نخواهند کرد. آنها هرگز متوجه حقیقت بزرگتر نمی‌شوند.

آدم‌هایی در دنیا هستند که فقط برای حفظ ظاهر کاری انجام می‌دهند؛ برای اینکه در چشم دیگران بزرگ به نظر برسند. این جور آدمی اول نگران این است که در چشم دیگران چطور دیده می‌شود و بدون اینکه بخواهد خود واقعی‌اش را نادیده می‌گیرد. امیدوارم تبدیل به چنین آدمی نشوی. برای همین است که باید کاری را انجام دهی که ته قلبت احساسی نسبت بهش داری و تو را عمیقاً تحت تاثیر قرار می‌دهد. این مهم‌ترین چیز است، چه حالا و چه همیشه. هیچ وقت فراموشش نکن و با دقت به معنایش فکر کن.

احساس تنهایی کاپر ناگفتنی بود. این روز ها او یکسره در افکارش غرق بود.

اما کمی که عمیق‌تر بیندیشی، انسان ذاتاً تمایل دارد نگرشش به چیزها و نحوه تفکر درباره آنها به گونه‌ای باشد که انگار خودش در مرکز همه چیز است.

چراکه رویش در ذات این گله، حتی اگه در اعماق خاک دفن شده باشه.

کوپر حس غریبی داشت. خودش که نظاره گر بود، و نظاره گری که او را نگاه می کرد؛ به علاوه خودی که در حال آگاه شدن از تمام این قضایا بود، خودی که خودش را از فاصله ای دور می نگریست.

همه ی انسانها مثل رشته های یک تور با بی نهایت آدم دیگر که آنها را نمیشناسند یا ندیده اند پیوند دارند، بدون این که حتی خودشان این را بدانند.

چیزهایی که ما فکر می‌کنیم واضح هستند می‌تونم مشکل باشند. اگر فکر کنی چیزی خیلی واضح و روشنه و دنبالش به هرجا که کشوندت بری، خیلی زود به چیز دیگه‌ای برخورد می‌کنی که دیگه نمی‌تونی بگی بدیهیه. این موضوع فقط هم راجع به فیزیک و علم نیست...

من با تو دشمنی ندارم! من هیچ وقت نمی خوام تورو اذیت کنم.پس چرا باعث این درد بی پایان در من می شی؟ توروخدا من رو به حال خودم بذار!