بریده‌ کتاب‌های چطور زندگی می کنید؟

همه ی انسانها مثل رشته های یک تور با بی نهایت آدم دیگر که آنها را نمیشناسند یا ندیده اند پیوند دارند، بدون این که حتی خودشان این را بدانند.

و حالا من می خواهم از تک تک شما چیزی بپرسم: چطور زندگی خواهید کرد؟

او احساسات جورواجوری داشت، اما وقتی سعی می کرد در موردشان بنویسد نمی توانست آنها را با هم جمع کند.

چیزی زیباتر از این نیست که آدم ها برای گسترش مهربانی به هم نوع خود تلاش کنند. و چنان روابطی روابط انسانی اند که به راستی شایسته ی انسان ها است.

اکثریت مردم نمی‌توانند آن‌گونه که شایسته انسان‌ها است زندگی کنند.

در جهان انسان‌های زیادی هستند که فقط ظاهر خود را حفظ می‌کنند تا در چشم دیگران بزرگ به نظر برسند. چنین آدم‌هایی پیش از هر چیز نگرانند در چشم دیگران چگونه دیده می‌شوند و بدون اینکه بخواهند، در نهایت خویشتن حقیقی خود يعنی آن گونه که واقعا هستند را نادیده می گیرند.

هیچ چیزی زیباتر از خوبی کردن در حق هم نوعان نیست و این همان روابط انسانی است که انسان ها حقیقتا لایقش هستند.

رفتار انسان شامل کارهایی می شود که وقتی انجامشان داد دیگر نمی‌تواند آن ها را پس بگیرد و این مسئله واقعا ترسناک است.

ولی پیاز نرگس، حتی بعد از این که در عمق زیاد دفن شده بود، از بین نرفت و تا وقتی زنده می ماند، گرمای خورشید را حس می کرد. لایه های سنگین خاک رویش را پوشانده بود، اما نزدیک بهار که شد، جوانه زد و خستگی ناپذیر تلاش کرد خودش را به روشنایی آن سوی خاک برساند.

مهمتر از هر چیزی،‌ این است که تو باید اول خودت حقیقتاً و عمیقاً پی ببری بزرگی انسان در چیست. وگرنه هر قدر هم که من و مادرت دلمان بخواهد تو مرد بزرگی شوی، و تو هم شاید فکر کنی این را می‌خواهی، در نهایت به سادگی مردی به ظاهر بزرگ خواهی بود و بزرگی واقعی همیشه از تو دور خواهد ماند.

نه، کم نیستند کسانی که شاید قهرمان یا بزرگ خوانده شوند، اما به جای پیشرفت جریان، سعی دارند جهت جریان را بر عکس کنند.

هر کس هر کاری می‌کرد، او با استقامت تحمل می‌کرد و از سر تنهایی و خوش خلقی احساسات تلخش را زیر نقاب لبخند پنهان می کرد :)

دنیا پر است از انسان هایی که خوب اما ضعیف اند‌. شاید روح قهرمانی که خودش را فدای پیشرفت بشر نمی کند پوچ و خالی باشد، اما خوبی هم بدون روحیه ی قهرمانی اغلب پوچ و بی ارزش است.

چیزهایی که تو از ته قلبت احساس کنی، در اعماق قلبت، هرگز سر سوزنی تو را گمراه نمی‌کنند.

ما قادریم خودمان تصمیم بگیریم چگونه انسانی بشویم. پس اشتباه گریز ناپذیر است. ولی... ما می توانیم خودمان تصمیم بگیریم چگونه انسانی بشویم. پس می توانیم از اشتباهاتمان عبرت بگیریم.

البته هرگز کسی آرزوی چنین چیزهایی را ندارد، اما به لطف غم، سختی،مشقت و رنج است که ما به معنای انسان حقیقی می رسیم.

مثلاً هر فرد لذت نقاشی، مجسمه سازی و موسیقی را فقط از راه تجربه کردن آنها کشف خواهد کرد. تو هیچ وقت نمی‌توانی کسی را به درک هنر فاخر برسانی، تا وقتی که خودش آن را از نزدیک ببیند. در مورد این موضوع خاص ما به چیزی بیشتر از چشم و گوش معمولی خود نیاز داریم. برای لذت بردن از هنر، تو باید از چشم و گوش درونت استفاده کنی. "باید قلبت را بگشایی و آن را لمس کنی."

آن قدر احساس نزدیکی می کردند که نیازی به حرف زدن نبود. چه خوب بود که همان جا در سکوت دراز بکشند :)

به اون اندازه که ما انگشت روی اشتباهاتمون میذاریم، بهشون فکر می کنیم و افسوسشون رو میخوریم، کارهای خوبمون جزء دل مشغولی هامون نیستن.