بریده‌ کتاب‌های دن کیشوت (دو جلدی)

بدان و اگاه باش که جاه و جلال خلق و خوی آدمی را ضایع و تباه گرداند و شاید که تو وقتی خود را حاکم دیدی مادرت را نیز نشناسی.

... این موضوع شباهت بسیار به داستان یکی از شعرای نامدار و معاصر ما دارد که قصیده ای هجایی در مذمت زنان هر جایی و روسپی سرود و نام یکی از ایشان را که به حقیقت معلوم نبود روسپی است یا نه از قلم انداخت. ان زن چون دید که نامش در شمار زنان بدکاربرده نشده است شکایت پیش شاعر برد و مصرا از وی پرسید که چه باعث‌شده است که نامش از ردیف زنان روسپی دیگر قلم کشیده شده است و از شاعر تقاضا کرد که بر ابیات قصیده بیفزاید و برای او نیز جایی در آن ستون باز کند. شاعر تقاضای او را اجابت کرد و به زبانی فصیح تر از زبان دیوجانس حکیم اشعاری در هجو وی سرود.انگاه زن بدکار، گرچه نامش را به فضیحت برده بودند، از اینکه مشهور خاص و عام شد خرسند گردید.... هوس کسب شهرت و نام در بشر بسیار قوی و زورمند است. (حکایت برخی ها)

آه ای پهلوان دلاور مانش، بگذار وصف تو را همان دلاوری‌ها و هنرنمایی‌های تو باز گویند، چرا مرا آن زبان و آن گفتار نیست که بتوانم حق مطلب را چنان که هست ادا کنم. (دن کیشوت در مصاف با شیران 😂🤣)

هیچ کس با موی سفید نویسنده نمی شود بلکه با فهم و ادراک که عادتاً با گذشت ایام مایه و نیرو می گیرد، می توان چیز نوشت.

چیزی که باید بیش از همه موجب نشاط و خرسندی خاطر مردی شریف و عالی قدر گردد اینست که در حیات خویش، خود را مشهور خاص و عام بیند و حس کند که ذکر خیر و نام نیکش دهان به دهان می رود و درباره اش کتاب می نویسند و به چاپ می رسانند. گفتم ذکر خیر و نیکو، چه، اگر عکس این باشد هیچ مرگی دردناک تر و فجیع تر از آن نخواهد بود. 0

عشق، به قراری که من شنیده ام با عینکی نگاه می کند که مس را طلا و فقر و مذلت را ثروت و سعادت و خرمهره را مروارید می نماید.

فرق است میان شعر گفتن و تاریخ نوشتن. شاعر می تواند قضایا را، نه آن گونه که بوده یا هست بلکه آن گونه که باید باشد، حکایت کند یا بسراید و حال آنکه مورخ باید حوادث را، نه آن گونه که بایستی بلکه آن گونه که بوده است، بی‌کم و کاست و بی یک ذره انحراف از حقیقت بنویسد.

نیکی در حق فرومایگان آب در هاون کوبیدن است.

برای سرباز کشته شدن در میدان جنگ برازنده تر از آزاد بودن در فرار است.