بریده‌های کتاب انفطار صورت

بین سمبُل و معنای آن_ دالّ و مدلول آن_ باید رابطه‌ای ذاتی موجود باشد تا مفهوم بیفتد و بهترین حالات ممکن آن است که رابطه ذاتی بین سمبول و مدلولش رابطه‌ای فطری باشد.

کارل گوستاو یونگ: "آنچه که ما سمبل می‌نامیم عبارت است از یک اصطلاح، یک نام، یا حتی تصویری که ممکن است نماینده چیز مأنوسی در زندگی روزانه باشد، و با این حال علاوه بر معنی آشکار و معمول خود معانی تلویحی به خصوصی نیز داشته باشد. سمبول، ناشناخته یا پنهان از ماست. ... بنابراین یک کلمه یا شکل وقتی سمبولیک تلقی می‌شود که به چیزی بیش از معنی آشکار و مستقیم خود دلالت کند."

اریک فروم: " در حقیقت جسم ما سمبولی از ذهن است. ... عواطفی که عمیقاً احساس شده‌اند و نیز افکار اصیل ما در تمامی وجود ما اثر می‌گذارند و این رابطه بین جسم و روان ما درست همان رابطه‌ای است که در مورد سمبل‌های جهانی بین ماده و معنا وجود دارد. یعنی برخی از پدیده‌های جسمانی به علت ماهیت مخصوص خود، تجربیات عاطفی و ذهنی خاصی را القاء می‌کنند و به طور سمبولیک جانشین آن‌ها می‌شوند.

در زبان گرافیک، اصل آن است که تصویر را بتوان د مستقل از کلمات و بی‌نیاز از عناوین القای مفهوم کنند. ... هر آنچه که می‌تواند همچون مانعی در راه القای پیام عمل کند باید حذف شود و لذا، در زبان گرافیک، متناسب با نیاز، حشو و زوائد تصویر حذف می‌شود و جزئیات تصاویر در شاخص‌های کلی استحاله می‌یابند و نقوش در جهت اظهار هرچه بیشتر صفات مورد نظر استیلیزه می‌شوند.

هنرمند خود را فانی می‌کند تا به اثر هنری خویش وجود ببخشد و اگر آنچه خود را در آن فانی می‌سازد حق باشد و آنچه منتسب به حق است، هنرمند جاودانه خواهد شد، و اگر نه، نه.

عقل موجودی مجرد است و مجردات را با نقوش و صورت‌ها نمایش دادن محال است. ... برای بیان معانی مجرد، از میان نقوش باید از سمبولیسم مدد گرفت.

هنرمند باید اهل درد باشد و این درد نه تنها سرچشمه زیبایی و صفای هنری، بلکه معیار انسانیت است. آدم بی درد هنرمند که نیست هیچ، اصلأ انسان نیست.

و این نوعی استفناست، که تا محقق نشود، هنر تجلی نمی‌یابد. هنرمند خود را فانی می‌کند تا به اثر هنری خویش وجود بخشد و اگر آن‌چه خود را در آن فانی می‌سازد حق باشد و آن.چه منتسب به حق است، هنرمند جاودانه خواهد شد، و اگر نه، نه.

هنر سفارشی، عین بی‌هنری است.