بریده‌های کتاب سیه روزی کابیلی

حداقل می‌دانیم هیچ کینه‌ای الهام بخش ما نیست. خود مردم کابیلی کینه ندارند. همه با من از درد و رنجشان صحبت کردند. هیچ‌کدام با من از نفرت صحبت نکردند. چرا که نفرت نیز به قدرت نیاز دارد و درجه خاصی از بدبختی حتی نفرت را از بین می‌برد

از جوان‌ترین زنی که شکم بزرگش را با دو دست نگه می‌داشت پرسیدم:«کجا می‌خوابی؟» او درحالی که به زمین خالی جلوی پای من، نزدیک مجرای ادرار اشاره می‌کرد، پاسخ داد:«آن‌جا»

ما واقعا برای این‌جا چه کاری انجام داده‌ایم؟ ما برای برگرداندن این سرزمین به چهره واقعی خود چه کرده‌ایم؟ ما چه کرده‌ایم؟ ما که می‌نویسیم چه کرده‌ایم؟ حرف می‌زنیم یا قانون‌گذاری می‌کنیم و پس از بازگشت به خانه سیه‌روزی دیگران را فراموش می‌کنیم؟ این که بگوییم این مردم را دوست داریم کافی نیست. این‌جا نه عشق جایی دارد نه خیرخواهی نه سخنرانی. عشق در نان، گندم و کمک کردن است. این دستی برادرانه است که باید دراز کرد. بقیه‌اش ادبیات است.

ما با منطقی ذلت‌بار مواجه می‌شویم که می‌خواهد بگوید انسان به دلیل نداشتن غذا به اندازه کافی بی‌قوت است. و به دلیل همین بی‌قوتی حقوق کمتری به او می‌دهند.

امروز فهمیدم که این متسعمره برای اثبات علاقه خود به این جمعیت بومی، قرار است به کهنه سربازان یک نشان اهدا کند. آیا می‌توانم بگویم که این‌را نه از روی کنایه، بلکه با اندوه خاصی می‌نویسم. من هیچ اشکالی در پاداش دادن به شجاعت و وفاداری نمی‌بینم. اما بسیاری از کسانی که امروز در کابیلی از گرسنگی از بین می‌روند نیز جنگیده‌اند. و من تعجب می‌کنم چگونه به فرزندان گرسنه خود قطعه‌ی فلزی را نشان خواهند داد که وفاداری آن‌هارا گواه می‌دهد.

من کابیلی‌هارا ندیدم که راجع‌به زندگی با هم صحبت کنند و همه بدون استثنا با هم از یک چیز صحبت می‌کردند و آن هم سیه روزی بود. هیچ‌کدام از آنها به چیز دیگری فکر نمی‌کرد.