بریده‌های کتاب آنگاه پس از تندر

زندگی را دوست می‌دارم؛مرگ را دشمن. وای،اما-با که باید گفت این؟-من دوستی دارم که به دشمن خواهم از او التجا بردن. جویبار لحظه ها جاری.

غریبم، قصه‌ام چون غصه‌ام بسیار.

من شانه زنم زلف تورا و تو بدان زلف آرایش آغوش من و شانه ی من باش

تورا با غیر میبینم، صدایم در نمی‌آید دلم می‌سوزد و کاری ز دستم بر نمی‌آید نشستم، باده خوردم، خون گرستم، کنجی افتادم تحمل می‌رود اما شب غم سر نمی‌آید

نه خال است و نگار آنها که بینی، هریکی داغی‌است، که گوید داستان از سوختن‌هایی.

دلم، گهواره‌ی غم های عالم ز مشرق تا به مغرب تاب میخورد!