بریده‌ کتاب‌های بر باد رفته

زندگی واقعاً بازی بی‌ربط و ملال آوری‌ است که به هیچ وجه ارزش اندوه و محنت و بیچارگی را ندارد.

اسکارلت تو این را از من همیشه به خاطر داشته باش! هر وقت فرصت یک تجربهٔ تازه به میان آمد، به سراغش برو! این تجربه‌ها فکر آدم را باز می‌کند!

باید بگویم که بیشتر، از این ترسیدم که زندگی یک مرتبه چهرهٔ واقعی‌اش را به من نمایانده، همهٔ آن دلبستگی‌های کوچکی که روی هم جمع می‌شدند و زندگی را مطبوع می‌کردند، همهٔ آن‌ها تلخ و نامطبوع و ناگوار شده‌اند.

در دو نوبت می‌توان پول زیاد اندوخت: یکی وقتی که مملکتی را می‌سازند، دیگر وقتی آن را خراب می‌کنند! موقع آبادانی، درآمد ناچیز است، ولی وقت ویرانی درآمد فراوان!

چقدر قوانین خسته کننده وجود دارد که انسان باید آنها را بی چون و چرا اجرا کند. برای اینکه دیگران این کارها را کرده‌اند. مشتی کارهای بی‌ربط و غیرمنطقی پیدا کرده‌اند و اسمش را قوانین اجتماعی گذاشته‌اند.

حالا که دلت اینطور می‌خواهد، قلب من هم مال تو! تو که قبلاً آن را داشتی، حالا هم محکم نگاه دار.

آخر در این عالم خدایی وجود داشت و اگر این خداوند دلش می‌خواست که یاری کند، می‌کرد ولو اینکه به طرز غیر عادی باشد.

«فرزند، هر کجا می‌روی و هرچه می‌کنی، فقط و فقط به خاطر بیاور که تو از چه خانواده‌ای بوده‌ای و دست تقاضا پیش این و آن دراز نکن!»

از آنجا که اسکارلت خیلی جوان بود، حیرت میکرد که مردم چطور تا این حد خودخواه و بی عاطفه اند و تا این اندازه به درد های درون او توجه ندارند! دنیا همان حال پیش می رود و کوچک ترین وقفه ایی در حرکت ان حادث نمیشود.

اسکارلت در ان هوای تیره غروب، به چهره و اندام پدر می نگریست و از بودن پهلوی او احساس آرامش میکرد. مثل این بود که اورا با تمام خشونت ظاهر، بسیار عزیز می‌داشت و می‌دید روحش با تارهای ناپیدایی از محبت به وجود او بسته شده است.

بارهایشان هر چقدر سنگین بود، می‌بایستی به روی شانهٔ خودشان فشار آورد. برای اینکه این شانه‌ها به قدر کافی قوی آفریده شده بودند.

اصولاً این عمر، چه عمری است که دوران شادی و خودنمایی و طنازی‌اش آنقدر کوتاه است؟

حالا می‌فهمم که در آن روزها من سیمای واقعی حیات را نمی‌دیدم، بلکه آنچه می‌دیدم، سایه‌ای از آن بود.

او از آن آدم‌هایی نبود که تمام روز در گوشه‌ای بنشیند و ببیند چه موقع این درهای بسته باز خواهد شد. انتظار معجزه کاری است بیهوده.

الن در بسیاری از موارد، سادگی و صراحت این مردم را ستایش میکرد، زیرا گذشت و اغماضشان کم بود و در عین حال «همدیگر را به هرچه که داشتند، ارزش میگذاشتند.»

الن تا آن روز به او نگفته بود که آرزو و وصال، دو چیز مختلف اند. زندگی به او نیاموخته بود که رسیدن به هدف نهایی و بردن مسابقه، تنها با شتاب نیست.

گریه موقعی مؤثر بود که مردی در آن اطراف باشد و او به آن وسیله بخواهد دل او را رام کند.

مثل اینکه گوش‌هایشان خیلی پر از صدای طبل و نوای شیپور و کلمات فریب دهندهٔ رهبرانی است که خودشان ابداً از جایشان تکان نمی‌ خورند!