بریده‌های کتاب بر باد رفته

«فرزند، هر کجا می‌روی و هرچه می‌کنی، فقط و فقط به خاطر بیاور که تو از چه خانواده‌ای بوده‌ای و دست تقاضا پیش این و آن دراز نکن!»

از آنجا که اسکارلت خیلی جوان بود، حیرت میکرد که مردم چطور تا این حد خودخواه و بی عاطفه اند و تا این اندازه به درد های درون او توجه ندارند! دنیا همان حال پیش می رود و کوچک ترین وقفه ایی در حرکت ان حادث نمیشود.

اسکارلت در ان هوای تیره غروب، به چهره و اندام پدر می نگریست و از بودن پهلوی او احساس آرامش میکرد. مثل این بود که اورا با تمام خشونت ظاهر، بسیار عزیز می‌داشت و می‌دید روحش با تارهای ناپیدایی از محبت به وجود او بسته شده است.

بارهایشان هر چقدر سنگین بود، می‌بایستی به روی شانهٔ خودشان فشار آورد. برای اینکه این شانه‌ها به قدر کافی قوی آفریده شده بودند.

اصولاً این عمر، چه عمری است که دوران شادی و خودنمایی و طنازی‌اش آنقدر کوتاه است؟

حالا می‌فهمم که در آن روزها من سیمای واقعی حیات را نمی‌دیدم، بلکه آنچه می‌دیدم، سایه‌ای از آن بود.

او از آن آدم‌هایی نبود که تمام روز در گوشه‌ای بنشیند و ببیند چه موقع این درهای بسته باز خواهد شد. انتظار معجزه کاری است بیهوده.

الن در بسیاری از موارد، سادگی و صراحت این مردم را ستایش میکرد، زیرا گذشت و اغماضشان کم بود و در عین حال «همدیگر را به هرچه که داشتند، ارزش میگذاشتند.»

الن تا آن روز به او نگفته بود که آرزو و وصال، دو چیز مختلف اند. زندگی به او نیاموخته بود که رسیدن به هدف نهایی و بردن مسابقه، تنها با شتاب نیست.

گریه موقعی مؤثر بود که مردی در آن اطراف باشد و او به آن وسیله بخواهد دل او را رام کند.

مثل اینکه گوش‌هایشان خیلی پر از صدای طبل و نوای شیپور و کلمات فریب دهندهٔ رهبرانی است که خودشان ابداً از جایشان تکان نمی‌ خورند!

اگر راستش را بخواهی، به درد این اشخاص هم همین تاج‌های افتخار می‌خورد که در عین مسکنت و بیچارگی، به آن دلخوش باشند!

ما بیخود خودمان را با دنیا درانداخته‌ایم‌.

عصبانیتش متوجه او نبود، بلکه متوجه دنیایی بود که چنین حوادثی ممکن بود در آن اتفاق بیفتد.

برای اسکارلت، الن اوهارا(مادرش)وجودی متمایز و پرستیدنی بود ، نظیر معجزه ایی بود که در آن خانه وجود داشت. در عین آنکه مرعوبش می‌کرد، به او آسایش می‌داد و تسکین می بخشید.

وجود یک قلب گرم و پرمحبت، چهره را شادابی و جمال می‌بخشد.

خودش برای اینکه از دیگری انتقام بگیرد، با پای خود، به طرف نابودی و فنا رفته بود.