بریده‌های کتاب ذهن مه زده

هیچ قانون و قاعده‌ای وجود ندارد؛ شاید هم هست و ما نمی‌توانیم درکش کنیم. انسان برای این زندگی چقدر حقیر است.

آن زمان که هنوز عکاسی چیز ویژه‌ای بود و چاپ عکس نسبتا گران، همه در عکس‌ها لبخند می‌زدند، انگار که با لبخندشان عکس باارزش‌تر می شد.

می‌دونی گاهی به چی فکر می‌کنم، فِرا؟! به این که خاطرات بچگیم این قدر کمه. به گمونم یه دوران کودکی شاد چیزهای کمی از خودش به جا می‌ذاره. خوشبختی یه وضعیته، مثل درد. وقتی می‌گذره تموم می‌شه، بدون هیچ ردی.

به نظر او، هیچ چیز بهتر از یک چشم‌انداز برفی نیست. با تحسینی اغراق‌آمیز می‌گوید چقدر زیباست وقتی ردپای انسان‌ها از طبیعت پاک می‌شود و همه چیز به گستره‌ای سفید و بی‌لک تبدیل می‌شود.

صورت‌های شان منقبض می‌شود. عجیب است که حالت چهره‌ی آدم‌ها چه زود می‌تواند تغیبر کند. ذهن را نمی‌توانی بخوانی. زبان بیانش می‌کند، ولی واقعیت چیز دیگری است. چهر‌ه‌ها مثل سطح آب دریا هستند که دائما تحت تاثیر طغیان‌های بی‌شمار و نامحسوس تغییر می‌کنند‌.